Op rustig tempo draafde de wolvin door het bos heen. Haar poten lieten sporen na in de zachte gras en bemoste grond. De grijs-zwarte staart zwiepte op de passen heen en weer en de oren van het dier stonden elk een andere kant op. De grijze vacht was redelijk verwaarloosd, het zat vol klitten en modder. Er was zelfs iets op te zien wat op bloed leek.
Alles wees erop dat het dier een moeilijke tijd had gehad. Maar wat wilde je dan ook. Er waren overal Hunters, en blijkbaar leek ze niet genoeg op een wolf om niet op te vallen.

[Open!]

_{Bij één van de vele kleine beekjes die door het bos heen liepen zat de man gehurkt neer, zijn handen af te spoelen in het heldere water dat wat rood kleurde wanneer de man zijn handen erin had gestoken. Het rode aan zijn handen had er ineens gezeten maar hij had geen idee waar dat het vandaan was gekomen. William had geen idee wat er gebeurd was, waar het vandaan kwam en of hij misschien stukken van zijn geheugen miste. Het enige waar dat hij op wist te komen was het wassen van zijn handen om het bloed te verwijderen. Hij herkende de geur van het bloed, maar wilde er niet op letten want dat zou enkel zijn vermoedens bevestigen en dat wilde hij niet.
Meteen keek hij echter op zodra iets anders in zicht kwam. Het was een wolf. Zonder dat hij zijn ogen van het beest af hield rechten hij zijn rug en ging hij recht staan. Water drupte nog van zijn handen af. ‘Jij bent geen echte wolf, right?’ vroeg hij. Nee, er hing een geur rond het beest dat menselijk was en niet volledig wolf.}

Kenia voelde al snel de aanwezigheid van een ander persoon. Het duurde dan ook niet lang voor ze op de plek in het bos aankwam waar de ander ook was. De man zat bij het water gehurkt, maar had haar ook al opgemerkt. Rustig kwam hij omhoog en ging zonder zijn ogen van de hare los te maken recht staan. De borende blik intimideerde haar, maar Kenia weigerde daar iets van te laten merken.
"Jij bent geen echte wolf, right?" vroeg de man. Kenia nam de man even bedachtzaam in zich op. Wat voor persoon was dit? Ach, het kon geen kwaad om te laten zien dat ze inderdaad een creature was. Hij had het toch al door, en als hij kwaad in de zin had, had hij haar nu al wat aangedaan. Kenia veranderde terug naar haar menselijke vorm en haalde wat verlegen een hand door haar haar, om zich zo een beetje een houding te geven.
"Nope, niet echt nee."

_{Het was als een automatische reflex, de wolf veranderde en kreeg een menselijke vorm en William ontweek de ogen. Het was zo een gewoonten dat het zelfs gebeurde zonder dat hij er zelf besef over had. In ieder geval had hij eindelijk over iets gelijk en ging hij niet weer iemand beschuldigen van het zijn van één of ander creature. ‘Dus,’ zei hij uiteindelijk. Nee, goed met het sociaal zijn was hij zeker niet. Een gesprek op gang houden was in het begin ook niet iets waar hij goed in was. Zodra het gesprek zou worden zou het echter wel beteren. ‘Wat ben je precies?’ vroeg hij. Het was dat hij het echt wel wilde weten en het hem nieuwsgierig maakten. Zoveel wezens had hij in zijn leven nog niet tegen gekomen en zo heel veel kende hij er ook weer niet.}