Ze kon voor de zoveelste keer een takje onder haar voeten horen kraken. Niet dat het iets uitmaakte, nee als ze stil wou zijn kon ze dat wel. Dit was meer iets…relaxend. Ja, dat is wel een woord dat je kon gebruiken. De natuur heeft Alex al vaker doen ontspannen, en sinds ze net van een korte reis was teruggekomen was ontspanning net dat wat ze kon gebruiken. Al kan je natuurlijk nooit helemaal ontspannen zijn, vandaar het geweer en mes dat ze bij zich had, verstopt natuurlijk. Toch kwam dit het dichtst bij ontspanning dat ze in een erg lange tijd heeft gehad. Tegelijkertijd was het ook het eerste vrije moment dat ze in ene erg lange tijd heeft gehad, en om eerlijk te zijn wist Alex niet echt wat ze nu moest doen. Ja een wandeling was leuk, maar wat nu? Zelfs de open plek waar ze ondertussen bij beland was gaf haar geen opties. Het enige dat ze kon denken was hoe kwetsbaar ze zou zijn als ze dat open veld op zou gaan sinds er niets was om je achter te verschuilen. Maar tegelijkertijd gaf het ook sterkte sinds niemand je kon bespringen. Dat is de reden dat ze aan de rand in de schaduw van een boom bleef staan terwijl haar ogen en oren de omgeving scande, al werkte haar neus natuurlijk ook mee sinds alles wel een geur had.

Clothes (Niet riem en horloge)

& William Nerteaux

<sub>Sinds het eerste moment dat hij eindelijk eens had kunnen genieten van de buitenwereld had William gevonden dat het bos en zijn grasvlaktes iets rustgevend hadden. Het was één van de enige plekken waar dat hij gerust was, en dat wilde al zeer veel zeggen. Ook die dag lag hij ergens in het midden van een grote grasvlakten met de warme zon die op hem scheen. Zijn bril had hij afgezet en weg gestoken in de binnenzak van zijn vest. In het algemeen was het zeer rustig om hem heen. Het enige wat te horen was waren de vogels in de bossen en de wind die door de bladeren heen waaiden. Ondanks dat het geluid van de wind niet voor iedereen even duidelijk was kon hij het maar al te goed horen, net zoals een krak die de rust verstoorde. Samen met de geur die in de lucht hing wist hij genoeg.

William opende zijn ogen en zetten zichzelf in een zittende houding. Misschien dat hij had moeten blijven liggen, dan was de persoon die in de buurt was gewoon weer weg gegaan, maar daar was het te laat voor. Uit zijn jaszak nam hij zijn bril weer die hij op zijn neus zetten om even naar de persoon die kijken die toch wel enkele meters verderop stond, nog in de buurt van de bomen.
Door zijn handen naast hem op de grond te zetten kon hij zichzelf recht duwen om nadien het gras dat eventueel aan zijn kleren zou hangen eraf te kloppen. ‘Mooie dag, vind je niet?’ zei William waarbij dat hij zijn stem iets moest verheffen om er zeker van te zijn dat de anderen hem kon horen. Als hij eerlijk was wist hij niet hoe hij anders had moeten reageren. Zijn openingszinnen waren vooral zinnen die dat hij op straat al eens had gehoord van andere mensen.</sub>

Ze had de man al binnen enkele seconden gespot. Maar in de plaats van wat te zeggen liet ze haar blik heel snel voor een milliseconde naar haar enkel gaan, alsof ze checkte of haar schoen nog goed zat. Al wist ze veel beter en kon ze het verstopte mes maar al te goed voelen. Niet dat het onhandig was, nee het was juist een aangename geruststelling om te weten dat daar iets kleins maar dodelijk verstopt zat onder haar schoenen. Because, you never know. Dit zou een wezen kunnen zijn of even goed gewoon een pervert, je wist het gewoon nooit. Haar blik bleef de omgeving scannen terwijl ze haar aandacht toch op de man hield, al liet ze het lijken alsof ze het uitzicht gewoon aan het bewonderen was. "Yes, very peacefull." Even haalde ze diep adem en ze kon de frisse lucht haast proeven. Rustig zette ze een stap naar voren, net genoeg om uit de schaduw te komen. "As if every thing in the world is set on pause and you just get the time to enjoy yourself and relax." Mompelde ze meer tegen zichzelf terwijl haar ogen even sloten om een beter gevoel te krijgen van de omgeving. Yep, zeker rustgevend, al was er nog steeds dat irritante stemmetje in haar hoofd dat zei dat ze haar ogen open moest houden en op haar hoede moest blijven. Daarom gingen haar bruine ogen ook weer vrij snel open.
Clothes (Niet riem en horloge)

[/quote]

_{William had al snel besloten dat het meisje geen enkele bedreiging vormde. Ze was nog niet heel oud voor zover hij kon zien al kon de man er geen precieze leeftijd op plakken. Zeker jongen dan achttien als hij moest gokken. Te jong om een bedreiging te kunnen zijn. Het zorgde er voor dat hij minder oplettend was dan hij normaal zou zijn. Hij vertrouwde ook veel minder op zijn eigen zintuigen, wat misschien niet het slimste plan was. De woorden van het meisje waren eerder gemompel geweest maar hij had ze duidelijk weten te verstaan en ze had volledig gelijk. ‘Exactly,’ zei William. ‘No people walking in your way or the loud noises of cars.’ Zijn blik was nog steeds gevestigd op het meisje en ondanks de afstand die tussen hun twee was probeerde hij nog steeds haar ogen te ontwijken.
‘But tell me, what are you doing in the woods? All by yourself, it's a dangerous place,’ vroeg William aan haar. Het was niet zo zeer om over te komen als één of andere creep, helemaal niet. Hij had zelfs zijn verharde gezicht verzacht. Het was een kind, één van de zwakkere schakels die rond liepen op de wereld en de makkelijkste prooi voor iemand die dat wel kwaad in zinnen had. William zetten dan ook enkele stappen dichter naar haar toe, maar hield er toch nog steeds een meter of twee tussen, gewoon voor zijn eigen comfort. Door de verkleinde afstand viel het wel meer op dat hij haar niet direct aan keek, en als ze toch naar haar gezicht keek zou het niet meer dan een paar tellen zijn en zouden zijn ogen gevestigd zijn op haar voorhoofd.}

Ze was verbaasd dat de man haar gemompel had gehoord. Heck, ze wist niet eens dat ze het luidop had gezegd. Maar die verbazing maskeerde ze met een knik. Ja, alleen zijn en rustigheid om je heen was vele beter als je het aan haar vroeg. Je kon je makkelijker concentreren en hoe minder mensen er om je heen zijn hoe minder mensen die je moet beschermen tegen het kwade in de wereld. Plus ze was simpelweg ook nog eens een loner dus ja... Even bleven haar ogen op de man liggen terwijl hij sprak en wat stappen naar voren zette. Ze had al door hoe hij oogcontact aan het vermijden was, en iets in zijn woorden en het feit dat hij dichterbij was gaan staan deed toch wel een deel van haar brein op extra allert gaan staan. Toch bleef zijzelf ontspannen stil staan en keek ze gewoon even in het rond terwijl ze haar gewicht op haar rechterbeen zette. Nonchalant haalde ze haar schouders op. "It's a dangerous world but i've maneged to survive this long." Het deed haar bijna grinniken bij het feit dat de man waarschijnlijk niet eens de helft wist van de gevaren in deze wereld. Toch hield ze het geluid voor zichzelf en bleef ze gewoon neutraal.

Clothes (Niet riem en horloge)

_{Bij de woorden van het meisje grinnikte hij even kort en sarcastisch terwijl dat hij op zich heen keek. Een grijns sierde zijn lippen, maar het was alles behalve een grijns van vreugde. ‘Oh I know, and the world isn’t only dangerouse, is also cruel,’ zei William waarbij dat hij het meisje aan keek, al snel wende hij zijn blik echter weer af. Er was iets apart aan het meisje, dat moest hij eerlijk toegeven. Het was alsof zijn instinct hem wilde vertellen dat hij moest oppassen maar dat was precies wat hij niet deed. Nog steeds was hij meer mens dan dier, of zo hoorde het toch te zijn.
William zijn aandacht werd echter al snel weer geëist door iets anders. Nog voor dat het uit de bosjes was gewandeld had hij het al opgemerkt en had hij zich omgedraaid. Nu stond hij met zijn rug naar de zwart harige toe. Een hert samen met haar jong kwam uit de bosjes gewandeld een eind verder. ‘Nature on it’s best,’ mompelde William zacht terwijl hij zijn blik gericht hield op de dieren die zich een eind verderop bevonden. De moeder had wel door dat er andere mensen in de buurt waren, maar door de afstand leek ze het nog te vertrouwen.}

De grijns op de man zijn gezicht liet alleen nog maar meer alarmbellen afgaan in haar hoofd. Het was geen warme grijns, en ook geen waarschuwende, meer koud en leeg van emoties. Iets dat niet echt een goed tekenen was. "Tell me about it... There are monsters in all kind of ages, shapes and sizes." Alweer, een stel woorden met een dubbele betekenis. Een betekenis die waarschijnlijk nooit begrepen zou worden door de man sinds hij tot nu toe nog steeds normaal werd beschouwd door haar. Al was er nog steeds iets aan deze man die haar een gevoel gaf die ze niet kon afschudden. Dat is waarom ze ondanks haar relaxte houding toch nog klaar stond om direct in actie te schieten. Hierdoor sprong ze dan ook bijna in beweging op weg naar één van haar wapens toen ze een zacht gekraak hoorde. Echter kon ze dit tegenhouden voor het gebeurde en draaide ze zich in de plaats gewoon naar het geluid. Het enige probleem was dat ze niet oog in oog kwam te staan met het ding dat geluid maakte maar eerder met een rug die haar uitzicht een stuk beperkter maakte waardoor ze stil en rustig opzij moest schuifelen. En wat ze zag was echt prachtig. Een moeder en haar kind. Alex kon de kleine glimlach niet stoppen die zijn weg naar haar gezicht vond bij het zicht. Het was zo mooi en onschuldig, het maakte haar sprakeloos. Dat is dan ook de reden dat ze alleen maar een zacht knikje gaf terwijl haar ogen op de wilde dieren bleven. Al kon ze natuurlijk niet volle procent genieten sinds ze nog steeds moest opletten op wat de man zou doen en op haar omgeving. Wat was haar job vermoeiend en irritant op momenten.

Clothes (Niet riem en horloge)

_{De woorden van het meisje deden hem even op kijken naar haar ogen. Wat waren dat nu weer voor woorden voor een kind? Verschillende vormen? William besloot er maar niet meteen een reactie op te geven, eerst wilde William weten wat ze er precies mee had bedoelt. Waarschijnlijk zocht hij er gewoon teveel achter en bedoelde ze het niet verkeerd. Het kon goed zijn dat het meisje ook al wat shit had gezien in haar leven dus dan konden die woorden goed verklaard worden. Gelukkig zou de stilten van zijn kant niet te hard opvallen want een hert samen met haar jongen was opgedoken op de groten open vlakte. William wist maar al te goed dat één onverwachte beweging ervoor zou zorgen dat de twee terug het bos in zouden rennen.
‘It’s like you’re saying that the monster under your bed is a horrible creature, that while humans are far more worse,’ zei William uiteindelijk nog op de woorden van het meisje al bleef zijn blik gericht op de dieren die een eind verder op aan het grazen waren.
Zeer veel monsters was William nog niet tegen gekomen, maar het feit dat hij Demonen beter vertrouwde dan mensen wilde al heel wat zeggen. Als het aan hem lag waren al de bovennatuurlijke wezens veel minder erg dan de mensen die op ze jaagden.}

Okay, waar was dit naar toe aan het gaan? Alex heeft echt geen idee, maar wat ze wel weet is dat dit een nogal…apart gesprek was. Eentje dat hele anders liep dan verwacht. En dit hielp de waarschuwende bellen in haar hoofd ook niets, nee ze werden alleen maar luider waardoor ze als gevolg nog beter op de man lette. Ze wist niet echt waar ze hem moest plaatsen. Hij leek vredig en geen bedreiging, maar tegelijkertijd was er iets aan hem dat zei dat ze voor één van haar wapens moest gaan. “It depends on the monster. But sometimes the monster under our beds turns out to be our fantasy running wild while the real monster hides behind a friendly mask and sleeps just down the hall, or maybe in the house next door.” Mompelde ze zachtjes terug in de hoop om de herten familie niet af te schrikken. Al zou dat misschien wel slim zijn sinds deze man een stuk meer leek te weten dan dat hij liet horen. Al gelde hetzelfde natuurlijk ook voor Alex. Toch kon ze de spier in haar vinger bijna opspannen tot het punt van trillen voordat ze het weer dwong om een beetje te ontspannen.

Clothes (Niet riem en horloge)

_{‘That are some big words for a small girl,’ zei hij tegen het meisje. De woorden deden hem bijna denken dat ze niet de beste jeugd had gehad, of het zat helemaal anders. In ieder geval moest er een reden zijn dat ze zo’n woorden gebruikten. Kort keek hij even naar de twee herten, net op het moment dat de twee dieren zich terug omdraaide om weer het bos in te verdwijnen. ‘But I have to say that what you just told me is the truth, but the biggest monsters don’t you masks to hide themself.’ Echte monsters zouden geen moeiten doen om zich anders voor dan ze echt zijn gewoon om niet opgemerkt te worden.
‘The name is William Nerteaux,’ stelde William zich uiteindelijk toch maar voor, misschien dat het ervoor zou zorgen dat het onderwerp veranderde naar iets dat net wat plezieriger was. Zijn achternaam was echter iets dat hij zelf verzonnen aangezien hij die nooit had gehad. Het was ergens niet slecht aangezien hij nergens in het systeem stond waardoor niemand hem zou kunnen opzoeken. Wettelijk bestaat hij niet eens.}

Haar ogen bleven op de twee herten gericht terwijl ze stil luisterde naar de man zijn woorden. Ze vond het stiekem wel wat spijtig om de twee dieren weg te zien gaan. Er was gewoon iets zo onschuldigs en vredig aan de moeder en haar jong dat Alex bijna nooit krijgt te zien. Toch draaide ze zich weer naar de man toen de kleine familie verdwenen was tussen de bomen. “Wiseness and words don’t come in age or height.” Ze toonde het niet maar de woorden hadden haar wel een klein beetje beledigd. Ze wist heus wel dat ze er jong uitzag, heck ze was nog maar 15. Toch had ze al genoeg ervaring met verschillende situaties en mensen om de wijsheid te hebben van een volwassenen. Daarom zat het haar dan ook altijd ene beetje slecht wanneer men alleen maar op haar leeftijd of lengte lette. “And i guess that can be true, but at the same time, take a psychopatic killer, he won’t go around saying what he is and who he kills, he Waits around for his pray until the time comes to strike. So why would other monsters act different? If you were a monster, would you go around and let people know what you are, or would you wait for the right time to strike and fulfill the urge to do whatever you do?” Na deze woorden studeerde ze de man wat extra op zijn reactie. Hoe hij zou ademen, zou het versnellen of niet? Zou hij nu extra wegkijken of niet? Of was het misschien een meer fysieke reactie zoals op ene andere manier gaan staan of iets met zijn handen doen? Welke reactie de man ook zou hebben, Alex maakte zeker dat ze het zou zien, zelfs als er geen reactie zou zijn. “Alex, just Alex.” Nope, achternaam kreeg hij niet, echt of nep.

Clothes (Niet riem en horloge)

_{‘If I were you I would enjoy my youth and I wouldn’t think about things like this.’ Zijn jeugd was zeker niet één van de gezondere geweest en al snel had hij geleerd hoe de wereld echt in zat. Wat zich verschool in de duisternis. Het was een wonder geweest dat hij zich toch had kunnen aanpassen aan de maatschappij zoals die er buiten aan toe ging.
Tijdens de woorden die het meisje vervolgens uit sprak keek hij haar voor de eerste keer misschien echt recht aan. Het pad dat ze daarmee op ging was niet het meest veilige. Ieder zintuig dat eerder op stand-by had gestaan werkte meteen op volle toeren, een reactie die onwillekeurig in gang werd gezet. William moest zichzelf echt gerust stellen met de gedachten dat het maar gewoon een meisje was, en het lukte verder zeer goed om de houding die hij heel de tijd aan had gehouden te behouden. Het enige verschil was dat hij haar effectief aan keek. ‘I would not wait for the right moment. I would fight te urge to do what I really want to do because I wouldn’t want to be the monster they think I could be.’
Wanneer dat William zich met zijn volledige naam had voorgesteld kreeg hij enkel een voornaam van het meisje. De naam was Alex, gewoon Alex. ‘Nice to meet you just Alex.’ Op tv zeiden ze ook altijd zo iets wanneer dat iemand zich voorstelde als gewoon en dan de naam.}

"I'm very sorry to burst you buble but it's a little to late for that. My chances on a good youth ended when i was one." Het kwam er misschien wat onbeleefder uit dan ze op had gedoeld, maar veel kon het haar niet schelen. Ze kende deze man niet eens. Maar ze moest hem niet kennen om zijn reactie te pijlen. Veel veranderde er niet, maar er was wel iets. Er was bijvoorbeeld het feit dat hij haar aankeek terwijl hij sprak. Of de kleine beweging van spieren die zich begonnen aan te spannen en dan direct weer ontspanden. Dit en zijn woorden waren genoeg voor haar om de man in twijfel te brengen, als het een man was. Zelf bleef ze nonchalant staan terwijl ze hem aankeek en zijn ogen afzocht, al was ze niet zeker naar wat ze aan het zoeken was. Ze gaf hem zelfs een kleine grijns toen hij zo een typische zin herhaalde die je zo vaak op tv zag. Het was zo cliché. Al was zijzelf ook nogal cliché geweest als ze er aan dacht, het was natuurlijk zijzelf die had gezegd dat zij gewoon Alex heet. "May i ask you something?" Even keek ze wat aarzelend naar beneden en beet ze haar lip zachtjes, al werden haar bruine ogen al vrij snel weer op de man zijn gezicht gericht. "What do you think is out there? Would there be more than the naked eye can see? Things like ghosts or werewolves?...." Alweer kwam dat onzekerheid terwijl ze vluchtig wegkeek. "You know what? You don't have to answer that...it was a stupid thing to ask." Vervolgde ze nog snel en nerveus.

Clothes (Niet riem en horloge)

_{Eigenlijk zou hij medelijden moeten hebben met het meisje, ondanks dat hij niet eens wist wat haar verleden precies was. Ze had ook al zaken gezien als hij haar mocht geloven en goed begreep wat ze precies bedoelde. ‘Shit happens, that’s life and the only thing you can do is move on.’ Dat was precies wat hij had gedaan. Soort van toch. Hij had een leven opgericht voor zover dat mogelijk was, en voor zover je een leven met een demon een leven kon noemen.
Wanneer het meisje vroeg of dat ze een vraag mocht stellen kantelde hij zijn hoofd een tikkeltje naar recht. ‘You already did,’ reageerde hij rustig. Waarom zou ze ook geen vraag mogen stellen. Dat deed ze al bijna heel de tijd. Over de vraag die gesteld werd moest hij even nadenken wat hij er op zou reageren.
‘Maybe, I haven’t seen any ghost or werewolfs but they could exist. Who knows, maybe the monster under your bed is also a real thing,’ reageerde William schouder ophalend op de vraag die gesteld werd. Wat moest hij daar nu weer op reageren? Natuurlijk bestonden al die zaken en dat wist hij maar al te goed. Haar nerveuze gedrag liet ook merken dat ze iets meer wist. Het kon even goed niks zijn en was ze gewoon beschaamd om de vraag. Een kind dat nog geloofde in monsters maar niet wist of ze echt waren of niet terwijl al haar vriendinnetjes beweerden van niet. ‘Why the question?’ William kreeg een lastige vraag, dus kreeg zij er ook maar één.}

Move on, that would be nice. Misschien was het wel iets dat ze moest proberen? Alex wist het niet. Want ook al had ze het geprobeerd, er was altijd iets dat haar terugbracht. Een persoon, een gevoel, een nachtmerrie, of gewoon een job die ze niet kon laten liggen. Ze vroeg zich af wat deze man had meegemaakt. Was het erg? Did he 'move on'? Hij leek te spreken uit ervaring, maar tegelijkertijd was er iets onschuldigs, alsof hij geen kwaad bedoelde. Misschien was hij wel 'normaal'? Net toen ze dit dacht begon de man te antwoorden met een stel woorden die haar toch weer wat meer deden twijfelen over zijn onschuldigheid. Zijn antwoord was zo nonchalant geweest, alsof het hem niets kon schelen, hij had niet eens raar naar haar gekeken. Als ze deze vraag aan een andere vreemde zou hebben gesteld zou ze ten minste een vreemde blik krijgen, alsof die persoon zich ineens zorgen maakte of dat ze wel goed bij haar hoofd was. Zijzelf kreeg ook een vraag teruggesteld. Wat harder bijtend op haar lip keek ze onzeker naar de grond. Hierbij hief ze haar been op en boog ze haar knie om vervolgens haar kuit even te krabben alsof ze daar jeuk had. [/b]"Because..."[/b] Wat twijfelend stopte ze het krabben. "It's part of a bigger picture." Met die woorden nam ze vliegensvlug haar mes tevoorschijn die verscholen had gezeten bij haar enkel. En binnen de volgende seconde had ze het zilveren ding razendsnel en hard over de man zijn borstkas gehaald en hem vervolgens met haar andere hand daar een kneep gegeven bij de nek waar allemaal zenuwen samenkwamen, een plek die als je het juist deed een persoon bewusteloos maakte, en Alex wist dat ze het juist had gedaan. Al gaf ze hel voor de zekerheid nog steeds binnen die paar seconden een klop tegen het hoofd en maakte ze zijn polsen vast met een stel zilveren handboeien die ze tevoorschijn haalde. Klaar met het mes in haar hand wachtte ze af of dat er nog iets ging gebeuren, al dacht ze dat het wel goed zat sinds ze alles super snel en onverwacht had gedaan.

Clothes (Niet riem en horloge)

&Plottwist >D
En als ik iets heb gedaan zoals idk, William zo bespelen, sorry en geef me dan een pm zodat ik het kan veranderen als je dit niet leuk vind

<sub>William had het allemaal moeten zien aankomen, maar hij had er niet op gerekend. Wie verwachten nu van een meisje, een kind om specifieker te zijn dat rond liep met een mes. Een zilveren mes dan nog wel! Een lange snee bleef achter op zijn borst kas die zorgde voor een harde brandende pijn. De pijn kwam niet zo zeer van de snee zelf maar vooral door het materiaal. Wanneer het mes ook over zijn huid had gegleden - en zijn arme hemd kapot had gescheurd - kon hij een kreet van pijn niet onderdrukken. Hij moest wel enkele stappen achteruit zetten om te kunnen blijven staan maar het meisje was sneller geweest en had haar handen al om zijn keel heen. Vanaf dat moment ontstond er een diepe en gevaarlijke grom vanuit zijn borst. De blik in zijn ogen veranderde ook volledig, het werd dierlijk, haast bloeddorstig door de oude gewoonten die weer naar boven werden gehaald. Toch werd het uiteindelijk voor even zwart voor zijn ogen en verloor hij zijn bewustzijn na nog een harde klap.
Hoeveel tijd er voorbij was gegaan tot William zijn bewustzijn begon terug te komen wist hij niet, hij vermoede in ieder geval dat het helemaal niet lang was. Het eerste wat hij echter voelde was het brandende zilver zijn zijn beide polsen wat eerst een zekere angst in hem naar boven bracht, maar die verdween al snel weer. Cornered animals are the most dangerous ones. Het kwam vast door zijn soort dat hij sneller herstelde van de klap en de handen rond zijn nek, het enige dat niet zo maar zou genezen was de snee over zijn borst.

De korte pijn wanneer hij recht ging zitten was even op zijn gezicht af te lezen. ‘Remove these. Now!’ Het was zeker geen vraag langs zijn kant, eerder een bevel. Echt een kans om ook maar één actie te ondernemen om ze los te maken kreeg ze niet want zijn emoties namen het simpel weg van hem over. De transformatie van een Skinwalker ging sowieso al veel sneller en minder pijnloos dan die van een weerwolf en ondanks dat de zilveren handboeien het proces vertraagde werd het wel in gang gezet. (Zilver houdt een weerwolfje niet tegen tot transformeren, dus denk dit ook niet? xD)
Eenmaal dat de hond er stond werd kwam het gegrom alleen maar terug en nog erger dan eerst. Zijn witte vacht miste overheen zijn hele  lichaam verschillende stukken door de littekens die erop stonden en zijn borstkas zag rood door het bloed. In ieder geval kon hij zijn poten gewoon uit de boeien zetten al kon je nog steeds zachte brandwonden van het zilver zien. Zijn bovenlip was wat opgetrokken waardoor de rij witte tanden zichtbaar werden. Hij zou zeker niet twijfelen om aan te vallen. William zetten zelf dreigend wat stappen vooruit.  
___
Haha nee, ik vind het wel leuk c:</sub>

Okay, that went nice and smooth, nu nog verder doen. Ze had haar mes nog in de hand toen ze een doek tevoorschijn nam van onder haar trui. Ze had het daar vastgebonden voor who knows what, voor de zekerheid? Ze stond net op het punt om naar de man toe te stappen die bewusteloos op de grond lag tot ze verstijfde. En nog geen seconde later werd de man boos wakker en eiste hij dat ze hem liet gaan. Dit kwam eigenlijk wel wat onverwacht sinds ze hem nog niet op zijn benen, of eerder zijn achterwerk had verwacht voor de volgende paar uren. Gelukkig was hij lang genoeg bewusteloos geweest voor haar om haar auto te halen en in de opening te kunnen parkeren. Ja ze had een auto, en als je dat verbaasde bedenk dan eens hoe ze die hier had gekregen want zelfs dat detail verbaasde het meisje. Nou ja, terug naar de man die ondertussen zen hond was geworden. Alex kon haar gezichtsuitdrukking bijna zachter voelen worden, al stopte dit nog voor het begon. "Okay...a skinwalker..that spares me that question." Het was duidelijk dat hij niet al te blij was. "Pff, you try to do it nice and quickly, just one question...and you get this...1all through i supose i could have handles it better?" Dit zei ze meer tegen zichzelf terwijl ze de man, of eerder hond in de gaten bleef houden. Even liet ze een zachte zucht horen. En alweer kwam ze razend snel in actie, nog sneller dan eerst sinds er nu een grommende hond voor haar stond. Het doek ging naar haar mond en neus terwijl ze een apparaat naar de hond gooide. Een apparaat met een sterke verdoving die eruit ging in de vorm van een doorzichtige rook. Zodra het apparaat haar hand uit was had ze alweer gegrepen voor haar geweer, eentje dat gevuld zat met verdovende pijltjes. Deze shoot ze ook direct naar de hond. Ze moest hem echt even onder verdoving hebben.

Clothes (Niet riem en horloge)

&I was thinking...misschien kunnen we een nieuw topic doen? Dat William verdoofd is en dat Alex hem ergens naar toe brengt waar ze weet dat ze niet gestoord zouden worden door een random mens ofzo?

_{Hoe lang was het geleden dat hij voor het laatst getransformeerd was? William had geen idee maar het was in ieder geval al een hele tijd geleden. Het bracht gewoon niet de juiste gevoelens en emoties voort die zorgde voor nogal onaangename gedragingen. Gelukkig dat hij nog genoeg bij zijn hoofd was om niet meteen voor the kill te gaan zoals sommige zouden zeggen. Als hij dat wel had willen doen was hij gewoon voor haar keel geweest. Een gevoelig stuk en zoals dat ze zelf al had aangegeven was het ook nog eens zeer nuttig. Eén beet kon er al voor zorgen dat een slagader zou worden geraakt en misschien zelfs haar slokdarm, iets wat net wat pijnlijker was.
In plaats daarvan wilde hij gewoon rustig in een boog om haar heen wandelen, grommend omdat hij haar uit zijn buurt wilde houden. Verder moesten er geen slechtoffers vallen, dat zou hij zichzelf niet kunnen vergeven. De acties van het meisje maakten het een heel pak minder simpel. Ze had weer naar iets gegrepen, en om een poging te doen het te voorkomen sprong hij naar haar toe. Gewoon een beet in de schouder zou niet heel veel kwaad kunnen, op het feit na dan dat haar leven misschien verpest zou worden. Alex had echter haar eigen leven weten te redden. Iets werd zijn kant op gegooid, en de geur zorgde er meteen voor dat hij zijn actie staakten. William zetten snel enkele stappen naar achter probeerde daarbij de rook te ontwijken door ook nog eens zijn voorpoten tegen zijn neus aan te drukken, maar het mocht niet baten. Lang duurde het niet voor hij ook nog eens een zachte prik voelde. Het was...wat was het ook alweer...oja. verdoving. En iemand...iemand had hem verdoofd. Voor een tweede keer werd het volledig zwart voor zijn ogen en begaven zijn poten het waardoor hij de grond op zakten.
De honden vorm zou nog wel even blijven, maar uiteindelijk zou hij terug veranderen.
___
Sounds awesome, voor mij is dat goed ja. Misschien dat jij het wel moet openen dan, lijkt me het makkelijkst xD}

Okay, dat ging net zo makkelijk als daarstraks. Blijkbaar zat god of whatever aan haar kant op het moment. Het enige probleem, nu moest ze een hond haar auto in slepen. En ze was dan wel sterk maar toch, ze had gehoopt dat dat niet had gehoeven. Al was er natuurlijk het feit dat hij als man groter was...okay, daar gaat de hele denk vooruit les. Met de doek nog steeds tegen haar neus en mond gedrukt tegen de rook draaide Alex zich naar haar auto om de achterbak vervolgens te openen. Daar haalde ze vervolgens en normaal lijkend touw uit, nadruk op lijkend. Eigenlijk was het touw geweven met er zilver tussen, sinds er zo veel wezens waren die niet goed tegen zilver konden. Persoonlijk vond ze dit niet echt leuk om te doen maar ja, ze moest er toch zeker van zijn dat hij niet zou ontsnappen. Toen ze zich weer omdraaide met het touw in hand deed Alex het doek eindelijk van haar gezicht af en hapte ze direct naar adem. De verdovende rook klaarde gelukkig altijd erg snel op waardoor ze nu weer vrij kon ademhalen. Met frisse lucht liep ze op de witte hond af en bleef ze even boven hem staan. Hij had zo veel littekens...wat had hij wel niet meegemaakt? En waren dat kill-littekens of iets anders? Met een kleine zucht hurkte Alex door haar knieën en bond ze de vier poten samen waar na ze het doek ook nog eens over de man...hond...man...skinwalker zijn bek deed, voor het geval dat. Okay, nu moesten ze hier gewoon wegkomen.


Clothes (Niet riem en horloge)

&Topic komt eraan ^-^