_{Dus ze zou wel een mens vermoorden als die geen goed persoon was. Ze was dus niet de hunter die enkel af ging op de monsters, al had ze het wel over hunters en niet over de gewone burgers. Een normaal mens dat iemand vermoorde. Zou ze zo iemand ook vermoorden of zou ze de politie hun werk laten doen? In ieder geval leek het hem verstandiger om daar even niet op in te gaan.
Wanneer dat William door lek te hebben wat er precies met het meisje was en hoe het in een zat leek ze niet blij wanneer dat hij er wat over zei. Hij gaf niet meteen antwoord op wat ze zei, maar luisterde eerst naar de andere woorden die snel uit haar mond kwamen en veel luider waren dan eerst. Ze was bijna tegen hem aan het roepen maar op dat moment wende William misschien voor de eerste keer zijn blik niet af, zelfs niet wanneer het meisje zich naar een muur begaf en probeerde te kalmeren of zo. De man zetten enkel stappen vooruit om de afstand terug te verkleinen. Het was bijna fascinerend te noemen hoe sommige mensen konden reageren.
‘Do you even know what you are saying? More and more lies are coming out of that mouth of yours. You’re not lying to yourself and you are just being yourself? If that is what you think then you are lying to yourself,’ zei William. Het was zeker niet slim om er eigenlijk verder op in te gaan, maar hij was alles behalve goed in het omgaan met al die menselijke emoties. Vroeger had hij nooit geen tieners die tegen hem schreeuwde en problemen hadden. Zelfs nadien had hij er geen last van omdat hij zich enkel bemoeide met zijn eigen zaken. ‘But you can not lie to me now, because I know your dirty little secret and I think those hunters that respect you would love to hear about it.’ Traag maar zeker bleef hij de afstand verkleinen.}

Haar spieren spande zich steeds meer en meer. Ze stond op springen en ze wist het. Toch bleef ze naar de muur toegekeerd, zelfs toen de man sprak. Ergens midden in zijn woorden nam ze haar mes weer razendsnel tevoorschijn met één van haar handen. Maar de man aanvallen deed ze niet. In de plaats viel ze de muur aan. Razendsnel stak ze de mes in de houten muur, en net zo snel als het erin was gegaan was het er weer uit. Deze actie had echter geen opluchting gebracht. Maar haar antwoord was wel zachter, ten minste geen geschreeuw meer. Nee, de volume was vervangen door bitterheid. "Well, welcome to the land of oblivion and lies, i'm sure you will feel right at home." Er kwam een bitter lachje achterna. Eentje dat Alex een rilling zou kunnen geven als de helft van haar brein en gedachten niet bewolkt en afgeschermd waren en haar zo dus niet helemaal helder maakte. Ze kon het natte vloeistof al achter haar ogen voelen prikken, eentje ontsnapte zelfs bijna. Maar ze liet het niet gebeuren en hield ze terug. Toen de man sprak klikte er iets in haar. Ze wist niet of het de dreiging achter zijn woorden was of het feit dat het gewoon te veel werd. Maar ineens verdwenen alle emoties en werd zijn ijskoud. Zo draaide ze zich ook om, met ijskoude ogen die nog een beetje glazig waren van de tranen die zich terugtrokken na een verloren strijd om vrijheid. Met het mes stevig in haar handen geklemd begon ze rustig te praten. Te rustig als je bedacht dat ze net nog op het moment had gestaan om te ontploffen. "I don't know what secret your talking about. I have some anger issues, so what? All that info will do is make them even more scared from me. But you know what they would love? A new dead skinwalker to celebrate and get drunk about." Ze keek hem ijskoud en zonder enige emotie aan terwijl hij dichterbij kwam. Ze deed niets om hem te stoppen, maar allert was ze wel, klaar om aan te vallen als dat moest.


Clothes (Niet riem en horloge)

_{Het was een vreemde dag, dat kon niemand ontkennen en het werd er alleen maar vreemder op. Het meisje had gegromd, en daardoor had William natuurlijk meteen conclusies zitten trekken al helemaal omdat het een dierlijke grom was geweest. Eén waar dat hij meteen op had gereageerd, puur automatisch. Mensen gromde niet, dat was iets dat hij heel zeker wist. Bij de laatste woorden die William had uitgesproken leek het meisje weer helemaal te veranderen. Van kwaad of gefrustreerd - hoe je het mocht noemen - ging ze naar emotieloos. Het liet William zijn alarmbellen wel even rinkelen maar daar ging hij niet verder op in.
Zijn bedreiging werd echter gevolgd door een nieuwe bedreiging van haar. Natuurlijk. Dode skinwlaker. Hij ging het dan in ieder geval toch niet zijn want hij was niet van plan om daar te sterven. Alles behalve sterven. ‘Scared of you? And why is that? Because you are not who you say you are? Why don’t you touch the silver of your knife? I would love to see you touch it.’ Ze kon het ontkennen zo hard dat ze wilde maar op dat moment was het voor hem helemaal niet meer mogelijk. Hij had zijn vermoede en als hij gelijk had zou ze dat zilver niet aanraken. Tenzij dat hij natuurlijk volledig verkeerd zat en dan kon hij wel eens een groot probleem hebben omdat hij haar kwaad had gekregen en ze er nu ijs koud uit zag. Geen emotie was op haar gelaat.}

Met koele ogen keek ze hem aan. Ze was leeg, geen emotie, zelfs geen woede. Alex wist niet waar het naartoe was gegaan, misschien naar hell? Wie weet? Al dat ze nu was was een levend lichaam met een stel hersenen, en zelfs dat kon Alex niets schelen. Zelfs zijn woorden deden haar niets terwijl ze hem aankeek. Maar in de plaats van een antwoord te geven keek ze een beetje neer en bracht ze haar vrije hand omhoog en al snel volgde haar andere hand met de mes er nog steeds stevig in. Zo stevig dat haar knokkels zelfs een lichte witte kleur kregen. Maar in de plaats van de mes gewoon aan te raken bracht Alex de scherpe punt tegen de palm van haar linkerhand om vervolgens een streep te trekken. Eentje dat diep genoeg kwam om bloed uit de wonde te laten lopen. Maar er kwam geen reactie. Alex bleef even emotieloos als eerder, niet eens een kleine vertrekking in haar gezicht bij de wonde die ze bij zichzelf aanbracht. Zodra het zilveren mes haar palm had verlaten keek ze weer op naar de man. Ze had hem in de gaten gehouden de hele tijd, maar nu keek ze hem weer recht aan. “They would be even more scared because they know what i can do when i’m calm and they wouldn’t want to know what i can do when i’m angry.” Het was ondertussen al wat stiller geworden. Geen gekraak behalve een beetje van onder de man, waarschijnlijk de oude planken met hun rotte plekken. Alex was dan weer licht genoeg om perfect stil te blijven. Ze wist niet hoe lang dit al aan de gang was, maar buiten leek het ook stiller. Het zachte geluid van wind die niet harder was dan normale wind maar stiekem een wind was die je omver kon blazen was verdwenen, alsof alles en iedereen afwachtte op wat er ging gebeuren.


Clothes (Niet riem en horloge)

_{Op de woorden van het meisje besloot hij maar niet te reageren. Als anderen schrik van haar hadden was dat goed voor hen, maar hij zag de echte bedreiging niet. Ze bleef een kind, één dat misschien wat beter was met wapens dan anderen en vast beter was in het vechten maar het bleef nog steeds een kind. Eén dat misschien een duister geheim met zich mee droeg maar waar niemand van af wist.
Ze deed echter wel wat hij vroeg, of toch half. Ze maakten met het mes een snee over haar handpalm in plaats van het gewoon aan te raken. Wat was daar nu weer het nut van? Die keer wist William echter de verwarring van zijn gezicht af te houden. ‘Did I say hurt yourself? No. Put the silver on you skin and let the magic do it’s work. Or should I do it?’ Als hij het zelf moest doen moest hij natuurlijk eerst het mes zien af te pakken, iets wat makkelijker leek dan het effectief zou zijn. Toch probeerde hij al een heel plan in zijn hoofd op te stellen van hoe dat hij het zou kunnen doen. De afstand tussen hen was klein genoeg om meteen het mes te grijpen en terwijl het meisje ook nog eens beet te nemen. Natuurlijk zou het allemaal veel makkelijker zijn als ze het gewoon zelf wilde doen, zonder weer slim te zijn en een snee te maken in plaats van het er gewoon op houden.}

“Do you know how easy it is to kill a skinwalker?” Ze gaf geen antwoord op zijn ‘bevel om het mes op haar hand te leggen. In de plaats draaide ze de mes ene beetje rond in haar vingers. “Al it takes is a bullet.” Het mes stopte ineens met bewegen en ze kantelde het een beetje terwijl ze het naar haar huid bracht, niet ver van de snee. “One silver bullet, can you imagine that?” Alweer kantelde ze het mes een beetje waardoor de bovenkant van het mes nu vanonder zat, nog steeds haar huid niet aanraken. “Al i would need is one second to shoot you in the heart, the head would be even easier. One second to put you down like the dog you are.” Zonder nog enige aarzeling drukte ze het mes tegen haar palm en liet ze het daar zitten. Ze kon de bijna niet opmerkbare opschrift voelen, maar ene reactie maakte ze niet. Na enkele seconden, 10 ofzo, nam ze de mes van haar huid af. De plek waar het mes had gezeten was ene beetje wit, alsof iets koud er tegen had aangedrukt, maar haar normale kleur kwam al snel weer terug. “Your point?” Een echte vraag was het niet, er was niets gebeurd en het kon haar niets schelen wat deze man dacht. Ze was al vaker in deze situatie geweest, een situatie die ze ondertussen onder controle heeft leren brengen en een situatie waar ze allemaal trucjes voor had.


Clothes (Niet riem en horloge)

_{William wist maar al te goed hoe makkelijk hij te doden was met een wapen van zilver. Zelfs een levensgevaarlijke verwonding zonder zilver kon het einde voor hem betekenen dus dat moest ze niet extra gaan liggen benadrukken. Ze vergat zelf dat ze ook een makkelijk doelwit was, al ze mens was. ‘Is that a threat?’ vroeg hij aan Alex. Natuurlijk was het een bedreiging, maar hij bleef standvastig staan waar hij stond. ‘You had the chance to kill me but you didn’t.’ Toen was de situatie natuurlijk helemaal anders geweest dan degene waar ze zich nu in bevonden. Het was toen iets rustiger geweest en er kwamen minder bedreigingen aan te pas. Nu hing er gewoon een volledig andere sfeer in de boerderij waar dat ze in stonden.
Het meisje had ondertussen het mes wel naar haar hand gebracht maar wanneer ze het er tegen hield gebeurden er niks. Kort wierp William een blik op de ronde strepen die op zijn polsen zichtbaar waren. Dat was het effect dat hij verwacht had maar in plaats daarvan gebeurde er niks. ‘You can’t fool me, that growl was not human. It was everything expect human,’ zei hij vooral voor zichzelf ervan te overtuigen dat er iets was met haar en dat hij zich niet dingen begon in te beelden. Straks hielden zijn eigen zintuigen hem gewoon voor de gek.}

“You can take it any way you want, but i would take it as a friendly warning..,” Normaal zou hier een grijns zijn geweest, niet gemeend maar nog steeds eens grijns. Maar haar gezicht bleef zo neutraal en emotieloos als daarnet. “look out who you piss of.” Ze bleef hem leeg aankijken, zelfs toen hij weer sprak over hoe ze hem had laten gaan. En om eerlijk te zijn begon Alex hier spijt van te krijgen, al verwerkte ze die emotie nu niet echt goed. “That’s because i believe in the good in humans an creatures and i thought i saw that in you, don’t make me rethink that.”

Zodra het mes van haar huid was gekomen was ze er weer mee beginnen te spelen. Het draaide in haar hand, het ging naar haar andere hand waar de snee haar pols rood had gemaakt met bloed om vervolgens terug te keren naar haar rechterhand. Dit allemaal terwijl ze de man in de gaten hield en er voor zorgde dat hij de mes niet te pakken zou kunnen krijgen al zou hij proberen. Nee, deze mes zou ze niet verliezen. De verwarring was duidelijk te zien en weergalmde ook in de man zijn woorden, al was ze niet zeker of de woorden voor haar bedoeld waren of niet. Toch antwoordde ze. “I grew up with fighting creatures, heck the person i concider my sister and knew as long as i can remember was a skinwalker that would train me in so many other ways than the hunters would. She would train me with smell, taste, hearing…you really think i wouldn’t pick something up in the 10 years i was with her?” Alweer, er was een vraagteken maar een echte vraag was het niet.

Clothes (Niet riem en horloge)

_{Op de waarschuwing en bedreigingen die hij naar zijn hoofd gesmeten kreeg reageerde hij niet meer. Ergens voor zijn eigen veiligheid omdat hij anders misschien weer één of andere verkeerde opmerking zou maken die de situatie weer zou kunnen veranderen. Op het moment was toonde het meisje zeer weinig emoties maar als het zo bleef kon hij haar inschatten. Als ze weer anders deed wist hij weer niet wat dat hij zou kunnen verwachten.
‘Maybe she trained you by biting you.’ Het was maar een suggestie, maar misschien dat dat het wel was. Hoe kon je iemand beter trainen op zijn zintuigen dan ervoor zorgen dat de zintuigen gewoon verbeteren.
Door te zeggen dat ze het grommen had overgenomen van haar Skinwalker vriendin bevestigde ze in ieder geval wel dat ze inderdaad had gegromd. Goed, dan had hij het goed gehoord en had hij daarbij niks ingebeeld. Alles daarboven was nog in orde. Voor zover je het in orde kon noemen. Toch schudde hij zijn hoofd bij de woorden van het meisje. Nee, hij geloofde haar alles behalve. ‘And you don’t just pick up growling, not in that way. You were angry, had no control over your emotions and than that happend. I don’t know how the silver didn’t hurt you but there must be a reason, other than you being human.’}

“oh yes, because being bitten is the only way you can train your senses.” Sarcasme, het eerste extraatje dat ook maar dicht kwam bij emoties, al verdween het net zo snel als het kwam. “She didn’t want that life for me, i lived with a family where everyone was a hunter. Do you really think i would survive that if i was bitten?” Elke dag was het hetzelfde geweest, opstaan, leren, eten, trainen, en slapen, en natuurlijke de stiekeme momenten dat ze uit haar raam klom om met Sarah te gaan spelen en trainen. Als haar zogezegde familie ook maar een beetje gedacht hadden dat ze supernatuurlijk was dan zou ze al een kogel door haar hoofd hebben gehad. “And i just said, i knew her for as long as i can remember and she was hot headed witch meant she lost control of her emotions and would growl, i have a photografic memory and can tell you when at what time and to who it happened. I picked it up, people pick things up from those close to them and that defines them.” Kon deze man niet luisteren? Whatever hij dacht was fout en het was maar best als hij het door had, ze begon zo langzaamaan wat geïrriteerd te raken. “By the way, i think the wind has died down a little, now is you chance to go.” Met die woorden stapte ze weg van de man die haar ondertussen een beetje klem had gezeten tegen de muur. Maar haar lichaam bleef de hele tijd ene beetje naar de man gedraaid, klaar om aan te vallen als het moest.

Clothes (Niet riem en horloge)

[/quote]

<sub>Zijn schouders haalde hij op bij haar vraag. ‘I don’t know, you tell me.’ Hij had geen idee hoe Hunter families precies in elkaar zaten, maar ze zouden waarschijnlijk wel doen wat Alex zei. Dat wilde niet zeggen dat ze het geheim zou kunnen hebben gehouden.

Het meisje bleef volhouden dat ze het had overgenomen, en hij verwachten niet dat ze ook maar iets zou toegeven. ‘Believe what you want to believe,’ waren uiteindelijk de simpele woorden van de man. Misschien had ze gelijk, al had hij nog nooit een mens zo horen grommen. Hij was niet eens zeker of mensen zo’n geluid wel konden produceren. Echter kon hij niet verklaren waarom dat het zilver niks had gedaan.
Alex begon ondertussen weg te stappen terwijl dat William bleef staan maar eveneens ook zijn blik niet van haar af hield. ‘Guess you are right,’ zei William terwijl dat hij zich even concentreerde op de geluiden buiten. Het regende nog wel hard, maar de wind klonk in ieder geval zachter. Dat moest wel het goede moment zijn. Terwijl dat Alex de afstand tussen hen verkleinde zetten ook de man enkele stappen naar achter. Zijn idee om als hond weer terug te gaan naar het motel was gebleven. Het was het snelste en makkelijkste dus daarom transformeerde hij ook, maar wel pas als er even wat afstand was tussen hem en Alex, dat ze geen gekke ideeën kreeg ondertussen.</sub>

“I already did, Sarah didn’t bite me, i would remember if i got bitten.” Ze rolde haar ogen geïrriteerd. Het emotieloze moment was langzaamaan aan het weggaan en deze man werd eerlijk gezegd steeds irritanter. En het feit dat hij haar maar niet wilde geloven maakte de dingen niet bepaald beter. Daarom was ze opgelucht om weer wat afstand tussen hen te hebben. En de man leek het ook wel leuk te vinden want zodra er afstand was kwam de witte vacht weer. Ze wist dat dit ene teken was dat de man op het punt stond om weg te gaan en Alex was maar al te blij daarover. Ze had hem dan wel laten gaan maar ze begon er spijt van te hebben. Op haar gemak liep ze weer naar haar auto en sprong zeer weer handig op om te gaan zitten zoals daarstraks terwijl ze alweer met haar mes aan het spelen was. “Have fun in the rain.” Haar ogen bleven op de mes gericht terwijl ze de rest van haar woorden weer inslikte.

Clothes (Niet riem en horloge)

_{Ze was er zeker van dat ze niet was gebeten ooit. Ach, dan moest hij haar maar geloven want hij ging toch niet te horen krijgen wat hij vermoedde. Misschien dat hij wel helemaal fout, maar hij was niet de persoon om sorry te zeggen dus dat deed hij ook niet. In plaats daarvan ging hij weer voor honden vorm. Beide gingen vast blij zijn als ze elkaar niet meer moesten zien.
Rustig liep hij langs de auto richting de uitgang, maar hij was waakzaam aangezien hij haar nog altijd niet vertrouwde. Dat hield zijn volgende actie echter niet tegen. Zijn tanden plaatste hij snel in één van de banden van de auto, door met zijn hoofd te schudden probeerde hij daarbij het wiel volledig van de auto te trekken, hopend dat het er ook voor zou zorgen dat iets kapot ging waardoor het vervangen van de band niet mogelijk zou zijn. Dat was voor het verpesten van zijn dag plus de snee. Hij had namelijk geen zin haar wat te doen.
Alles had hij echter niet doordacht want hij moest de grote deur ook nog open weten te krijgen. Ach, het ging hem vast wel lukken om de één of andere manier. Hij moest enkel nog zien hoe dat hij het ging doen.}

Ze had verwacht dat hij gewoon weg zou gaan, of nou ja tot de deur. Maar nee, die idioot moest weer irritant gaan doen. Eerst had ze niet door wat hij van plan was, dat is ten minste tot de auto heen en weer begon te schudden door het feit dat hij de band probeerde kapot te maken. Binnen de seconde had Alex haar geweer tevoorschijn en schoot ze een pijltje in de richting van de hond, expres mis maar alleen voor ene paar centimeters. Als ze raak had geschoten zou hij al bewusteloos zijn. “Next time i won’t miss, and then you won’t be so Lucky to go away with just a cut.” Waarschuwde ze terwijl ze van haar auto afsprong, mes klaar om te werpen als dat moest. Maar in de plaats van hem aan te vallen liep ze naar de deur en opende ze hem zodat de hond weg kon. “Now scram you mutt before i decide to put you down.” Nog steeds klaar om aan te vallen stapte ze weg van de deur sinds hij er sowieso niet langs zou gaan als zijzelf erbij stond.

Clothes (Niet riem en horloge)

_{Zijn poging om de band eraf te trekken mislukte zodra dat er een pijltje op hem werd afgeschoten. Het miste, maar daarom dat het een waarschuwingsschot was geweten. Ze zei ook dat ze volgende keer niet zou missen. Natuurlijk niet. Even kort wierp hij een blik op de band. Met wat geluk waren er toch gaten in gekomen en kon ze nog gezellig wat tijd verdoen in het oude gebouw. In ieder geval besloot ze wel de deur open te doen, om één of andere reden. Ze wilden hem vast weg hebben, dus terwijl dat zij bij de deur weg ging stapte hij juist naar de deur toe maar geen moment verloor hij haar uit het oog.
Buiten viel de regen vol op uit de lucht. Het was echt zo’n regen waarvan je doorweekt werd na maar enkele minuten. Gelukkig dat de wind weer wat was gezakt. Door dat het een verlaten plek was en tevens ook oud was, was heel het landschap één grote modderpoel geworden. Dat ging nog zeer gezellig worden. Hij moest maar enkele stappen buiten zetten om te weten dat de modder het er niet makkelijker op ging maken.}

Zodra de hond grotendeels uit de deur was sloeg ze het ding dicht. Het maakte haar niet uit of de deur het achterwerk van de hond zou raken. Dat mormel had de band van haar auto kapotgebeten! Natuurlijk had ze nog altijd een extra band want, kom op met haar job en de belangrijke rol dat haar auto speelde in vervoer moest ze een back up hebben maar toch. Met een kleine geïrriteerde zucht trok Alex de blauwe beanie die op haar hoofd zat wat meer over haar hoofd zodat ‘ie weer goed zat en er niet elk moment af zou vallen terwijl ze de band ging vervangen. Nu het mormel buiten in de regen was moest Alex zich geen zorgen meer maken over ene anaval dus stak ze haar mes ook weer terug waar die hoorde en liep ze naar de achterbak van haar auto om daar de extra band uit te halen en de spullen die ze nodig had om de band te verwisselen. Tijd om aan de slag te gaan.

Clothes (Niet riem en horloge)

&Laatste post in dit topic met Alex ^-^