_{De jongen had de engel gevangen genomen door hem te verdoven met een harde klap tegen zijn kop. Hij had de engel meegenomen naar zijn bunker waar hij experimenten deed op wezens. Hij wist de engel op zijn tafel te leggen en bracht een masker naar zijn mond om hem onder narcose te houden. Waarschijnlijk zou de engel wel ontwaken, des te beter voor de jongen. Hij rolde zijn tafel er bij met zijn spullen en trok zijn plastic handschoenen aan. Het eerste wat de jongen deed was een infuus aan leggen. Alleen gaf deze geen goedje in het lichaam van de engel maar leegde hij de engel. Door het slangetje dat aan het infuus lag druppelde het bloed van de engel. Zo een grote glazen pot in. De jongen zou zich vast wel herinneren dat hij hem op tijd moet sluiten.
Hij knipte het shirt door van de engel en met een klein mesje maakte hij secuur de buik open van de engel. De jongen likte zijn lippen af bij het zien van het bloed, hij greep de beide zijden vast van de ribben en trok die van elkaar af zo kon hij perfect bij de rest van de organen van de engel.
"Oh my, oh my." Zei hij gretig voordat hij zijn mondkapje op deed. Een akelige koude giechel kwam tussen zijn lippen vandaan voordat hij een groter mes pakte en op het lichaam los ging.
"Wat kan hij missen? Een nier? Zijn lever of zijn hart. Waar word hij zwakker van? Zeker van zijn ruggengraat." zong hij haast op een zangerige toon. De jongen haalde de darmen op zij en streelde de nieren die er achter lagen.
"Jij bent zoals elk ander maar toch is jouw gloed groter dan die van de ander." Rijmde de jongen. Hij bestudeerde de engel en keek uiteindelijk naar zijn gezicht.
"Een antwoord! Een antwoord dat is wat ik wil. Niet waar jongens?" De jongen keek van de engel naar de twee gemaskerde personen die bij de tafel stond.
"Wakker worden." Grijnsde de jongen en sloeg de engel hard in het gezicht. Hij bleef net zo lang slaan totdat hij er leven in zag komen.
"Het is tijd om ons te vertellen wie je bent, het is tijd om ons te vertellen wat je bent. Waar kom je vandaan? Dan vertellen we jouw wanneer je weer heen zal gaan." Zei de jongen. Met grote ogen boog hij over de engel heen om hem aan te kijken.}

<sub>Keith zijn vessel zou er echt aan gaan. Het lichaam van de man werd open gesneden. Ingewanden werden verwijderd en bloed werd afgetapt. Hoe meer ingrepen hoe zwakker de geest van de man werd. Hij kon de man in zijn hoofd haast horen smeken om er een einde aan te maken, maar dat zou te makkelijk zijn. Nee joh, waar was the fun in that? Joshua had het geluk dat hij op de voorste rij mocht zitten tijdens heel de gebeuren. Ho nee, hij was niet van plan de ziel van de man te laten gaan.
Dat was waar Keith zichzelf mee bezig hield terwijl hij zichzelf in stand-by modus had gezet. De harde klop had hem niks gedaan, maar een toneeltje meespelen was leuk. Hij had in ieder geval zeker nog geen spijt gehad. Het rotzooien in zijn maag, het kietelde als hij eerlijk moest zijn. Het geschreeuw van de man die in hem vast zat maakten het wat minder aangenaam maar dat moest hij er maar bij nemen. Keith wilde het echter met zijn eigen ogen meemaken, en niet alleen voelen, maar hij moest wachten tot- hij gewekt werd! De jongen vroeg of hij wakker wilde worden. Hij zou de emoties en het gevoel van de ziel in hem zijn werk laten doen.

Langzaam opende hij zijn ogen. Het leek een hele opgaven te zijn want iedere keer rolde ze weer naar achter en wanneer het lukte ze open te houden was zijn zicht wazig. Het duurde zelfs even wanneer hij de jongen over hem duidelijk zag. ‘Wa- w-,’ probeerden hij de woorden te vormen zonder succes. ‘wa heb- gedaan?’ bij ieder woord volgde er een hevige ademhaling. Zijn hoofd draaide hij opzij. Om te beginnen keek hij naar zijn pols en de infuus. Het draaitje volgde hij met zijn ogen tot aan een pot dat gevuld zat met bloed. Zijn bloed. Het lag overal, letterlijk overal.
Als hij niet te versuft was door de pijn had hij waarschijnlijk liggen panikeren, maar daar had hij nog niet genoeg kracht voor. Toch was het zien van zijn buik die volledig open lag en al het fucking bloed genoeg om de paniek in zijn ogen te laten komen. Als Engelen konden hyperventileren dan was dat op dat moment aan het gebeuren. Volledig verwilderd keek hij de wit harige jongen aan - die hij nog steeds meerdere keren dubbel zag. Zijn mond opende hij om wat te zeggen maar klank kwam er niet uit.
Traag gleed zijn blik naar de ingewanden en zijn hoofd begon hij te schudden. Alsof hij wilde proberen te ontkennen dat het wel zijn ingewanden waren. Dat kon gewoon niet...het wa...dit kon hem niet overkomen! Een brok bloed voelde hij door zijn keel naar boven komen voor hij het letterlijk uit spuugde. Langs zijn mondhoeken liep het donkere bloed uit zijn mond. Door dat het er eerst uit gegutst was hing het over zijn volledige gezicht. ‘A- alstu...blief, - laat me ga- aan,’ begon hij terwijl dat hij moeizaam zijn ogen focuste op de jongen.</sub>

_{Een schelle lach klonk door de bunker en de jongen moest een traantje weg pinken. "Laten gaan?" Vroeg hij met nog een lach er tussen door. "Laten gaan?" Vroeg hij nogmaals. "Over mijn lijk! Ik zou je nog niet laten gaan al zou je mij mijn nieuwe monster geven." Grijnsde de jongen breed uit. "Nee, nee wij laten jou niet gaan. We hebben je nodig." Zei de jongen geheimzinnig. "Nodig, nodig heel hard nodig. Waar ook al weer voor?" Vroeg hij zich hard op af. "Ow ja voor het monster. Hou eens vast." De jongen greep de lever vast van de engel en trok het uit het lichaam. Hij pinde hem vast aan de hand van de engel zodat hij hem niet kon laten vallen. Als hij dat wel zou doen, dan zou de lever los scheuren en zou dat nog al vervelende complicaties met zich mee brengen. Gelukkig was een lever transplantatie niet zo heel moeilijk maar wilde de jongen zichzelf niet met extra werk op zadelen.
"Waar kan jij allemaal zonder mee?" Vroeg hij zich hard op af. Rustig liep de jongen rond om de tafel om de engel van alle kanten te kunnen bekijken. "Ow ik wil zoveel er uit halen en er in stoppen. Ik wil alles van dichtbij kunnen bekijken! Misschien beginnen met je hart?" De jongen greep het hart vast van de engel en kneep er zachtjes in. "Wat zou ik er wel niet voor over hebben om die uit je lichaam te scheuren." lispelde de jongen. "Ow nee jullie hebben gelijk." De jongen draaide zich om naar de gemaskerde mannen. "Slecht hart, we moeten een slecht hart hebben van een slecht persoon." Nederig greep hij weer het mes van zijn tafel en stak die in de maag van engel.
"Jij bent veelste goed voor ons!" Schreeuwde hij in het gezicht. "Altijd maar op je wolkje boven zitten en ons beoordelen!" Snauwde hij. Abrupt draaide de jongen zich weer om naar de mannen in de maskers. "Maakt dat hem technisch gezien niet slecht?" Vroeg hij nonchalant. De mannen schudden hun hoofd en de jongen maakte een verveelde zucht. "Och ja, hij moet toch aan een einde komen." Zei hij een koude giechel sloot zijn zin. De jongen sprong op van zijn nonchalante houding en huppelde langs de tafel.
"Dan nemen we toch gewoon wat anders van je af? Nog voor keur? Ideeën of misschien leuke recepten?" Grijnsde de jongen. "Misschien je hersenen?" Hij draaide zich weer om en haalde er een tafel bij die een grote zaag machine droeg. Een mesje zou natuurlijk niet helpen.}

<sub>Het was wel duidelijk dat ze hem niet zo maar gingen laten gaan. Niet voor iedere orgaan wat bruikbaar zou kunnen zijn uit zijn lichaam was gerukt. ‘Monster?’ herhaalde hij zwakjes. Zijn hersenen werkte duidelijk niet op volle toeren. Keith wist er zelf geen uitleg bij te kunnen bedenken. Het was alsof zijn eigen geest hem in de steek liet.
Iets zacht werd in de palm van zijn hand gelegd. Hij moest het vast houden. Ja. Dat was goed. Gewoon vast...houden. Wat moest hij eigenlijk vast houden? Traag draaide hij zijn hoofd weer voor zover dat het mogelijk was. Hij bekeek het ding in zijn hand. Wa- was dat. Ja. Dat was het. Zijn lever. Meteen richten hij zijn blauwe ogen op het plafond. Alles was beter dan te moeten kijken naar al dat bloed. De jongen amuseerde zichzelf in ieder geval. Het was als een klein kindje dat voor het eerst naar een pretpark ging. Zo vrolijk leek hij te zijn. Op de vraag met wat hij zonder kon reageerde hij niet. Ho nee. Zijn verstand was hij nog niet volledig verloren. Keith was nog iets of wat in staat tot nadenken. Soort van.
De lever in zijn hand voelde zwaarder aan dan het zou moeten, maar toch probeerde hij het weer in zijn lichaam te krijgen. Daar hoorden het. Niet in zijn hand. Helemaal niet in zijn hand. Wel mooi in zijn buik. Daar stak het goed. Echter lukten het niet om genoeg kracht naar zijn arm te sturen, maar hij bleef proberen.

Een zeer korte grinnik, één zonder zichtbare energie of emotie kwam vandaan bij Keith wanneer in zijn gezicht geroepen werd dat hij te goed was. Enkele druppels bloed vlogen eveneens uit zijn mond bij de mislukte poging tot grinniken. De andere personen in de ruimten vielen hem nu ook pas op. Ze waren helemaal ingepakt en geen gezicht was zichtbaar. ‘Wie zijn j-’ maar zijn zin maakten hij niet af. Teveel energie. Ze wisten vast wel wat hij bedoelde.
Zijn hoofd schudde hij wanneer er gesproken werd over zijn hersenen. ‘Nee,’ zei hij op een fluisterende toon. Voor even sloot hij zijn ogen weer, maar al snel opende hij die terug. Nee, ook zijn ogen mocht hij niet dicht doen. Hij kon hieraan niet sterven, maar dat maakten het niet volledig verdraagzaam. Het zou zijn eigen ziel schade.
Eén vinger probeerde hij te bewegen in de hoop genoeg kracht te kunnen verzamelen om de zaag die de jongen wilde nemen te vernietigen maar niks. Van dichtbij bewoog het stuk gereedschap misschien een millimeter maar verder gebeurde er niks. Slapjes liet hij zijn hand van de tafel waar hij op lag af hangen.</sub>

_{De jongen keek op zij en zag wat gereedschap bewegen. Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek naar de engel die zijn vingers had bewogen. "Je wilt met gereedschap spelen?" Vroeg de jongen verbaasd. Een grijns verscheen op zijn gezicht en hij liep naar de bank waar de hamer lag die de engel zo juist had verschoven. Hij greep de hamer vast en sloeg de kop een paar in de palm van zijn hand. "Hij wilt spelen met de hamer. Zal ik hem helpen?" Vroeg de jongen aan de andere mannen die rond de tafel stonden waar de engel op lag. Geen reactie, die had hij ook niet nodig. De jongen hield de hamer boven zijn hoofd en keek de engel aan. Met een harde klap sloeg hij de hamer op de vingers van de engel. "Oeps dat ging mis." Zei de jongen zonder enige medelijden en sloeg nogmaals op de vingers van de engel. "Goh ik zie het maar niet juist te krijgen." Zei hij nogmaals en sloeg de hamer voor een derde keer op de vingers van de engel. De vingerkootjes moesten nu verbrijzeld zijn door de klappen en de engel zou die hand voorlopig niet kunnen gebruiken.
"Waar waren?" Vroeg hij zich af en zijn oog viel weer op de zaag die hij zou gebruiken. "Ow ja!" Zei hij enthousiast en ging weer achter de zaag staan. Hij tikte hem aan en de zaag cirkelde gevaarlijk boven het hoofd van de engel. Een schelle lach was te horen uit de keel van de jongen terwijl hij de zaag steeds verder naar beneden drukte en net voordat hij het hoofd kon raken werd de zaag van de tafel geblazen. In de hoek spartelde dat ding nog even na maar al snel was te horen dat de zaag het voorlopig niet meer ging doen.
"Nawh." Jammerde de jongen terwijl hij naar de man in het pak keek die de zaag had weg geblazen. "Wat moet ik nu doen?" Vroeg hij maar er kwam geen reactie van de man in het pak. "Ik kan je hersenen ook gewoon in slaan." Grijnsde hij en haalde de hamer weer te voorschijn. Nee de jongen moest uitkijken wat hij deed, als de mannen niet tevreden waren dan mocht hij zelf weer op die tafel gaan liggen.}

_{Keith had enkel willen proberen om zijn eigen toekomst te kunnen bepalen door de zaag te laten weg vliegen maar dat was geen slim plan geweest. Haast als straf begon de gek met een hamer op zijn vingers te kloppen. De eerste kop zorgde al voor een harde en luide krak waarbij dat hij zijn botten haast kon voelen breken in duizenden stukken. Na nog een klop was hij zeker dat zijn vingers ook zouden beginnen bloeden en dat je de stukjes bot zou kunnen zien. Iedere keer had hij een luide schreeuw niet kunnen onderdrukken en Keith kon de tranen in zijn ogen voelen komen.
Wat de jongen allemaal zei ontging hem volledig. Zijn beeld was ook wazig geworden waardoor dat hij nog maar juist de zaag boven zijn gezicht kon zien. De kerel ging het echt doen. Hij ging echt zijn hoofd open snijden! De andere mannen dachten er gelukkige anders over en de zaag verdween uit Keith zijn beeld. De jongen was nog wat aan het zeggen maar daar luisterde hij maar half naar. Het was iets over een hamer.
Van het één moment op het andere wist Keith alle gevoelens van de menselijke geest in zich weg te bannen zodat zijn eigen karakter weer op kwam spelen en alle pijn ineens niks meer was. ‘Wat nu als ik jou hersenen eens in klop?’ vroeg Keith op dat moment een heel pak duidelijker dan dat het de laatste minuten het geval was geweest. Een kleine speelse grijns verscheen zelfs op zijn bebloede mond. ‘Natuurlijk moet ik je dan wel in leven houden, anders is het plezier er snel van af,’ zei hij. Met een schuin oog keek hij naar zijn hand die er echt niet goed uit zag. Hij bewoog daarbij ook de vingers ervan en bij iedere beweging kon je duidelijk de botten horen kraken. Een vrij afschuwelijk geluid. Eenmaal de stukjes weer op hun plek zaten was zijn hand echter weer volledig de ouden. ‘Veel beter,’ sprak hij terwijl Keith zijn hand aan het bekijken was. Zo goed als nieuw.}