Hij wist dat hij nu wat nieuws kon aanduiden op zijn lijst met slechte gewoontes en dingen die hij leuk vond. Ook al zwierf hij hier nu al een hele tijd rond, hij was vergeten hoe gek hij was op koffie. Dat zwartbruine spul wist hem altijd op te peppen, hij snapte niet dat mensen drugs boven koffie konden verkiezen. Niets kon tegen een goede kop koffie op, zeker niet als je er dan ook nog een sigaret bij had. Dan was het helemaal perfect. Maar natuurlijk kon hij niet gewoon een sigaret opsteken midden in een café. Ace duwde  de tas koffie lichtjes heen en weer en staarde naar de vloeistof die daardoor niet meer stil zat. Na zacht gezucht te hebben tilde hij de kop terug op en plaatste het porselein tegen zijn lippen. Ja, koffie was een verslaving. Eéntje waar hij nog trots op kon zijn. Niet dat het hem wat uitmaakte als iemand zou zeggen dat zijn andere verslavingen slecht waren. Mensen interesseerden hem amper, hij had ze enkel nodig zo nu en dan. Zodra de slok koffie door zijn keel heen was, zette Ace de kop neer en staarde naar buiten. Hij kneep zijn ogen een beetje dicht tegen het zonlicht. Grappig, vond hij, toen hij jonger was, wou hij altijd blauwe ogen hebben. Van die mooie, spooky blauwe ogen. Maar nu was hij zeer tevreden met zijn donkere ogen. Bijna zwart, je kon de iris en de pupil haast niet onderscheiden. De jongeman, als hij zichzelf zo nog mocht noemen, wreef over zijn nek en sloeg een hand voor zijn mond toen hij geeuwde. Hij voelde hoe één van zijn hoektanden zacht in de muis van zijn hand drukte toen hij dat deed, waardoor hij een beetje minder vrolijk verder dronk van zijn koffie. Hij was het beu om zijn voor te doen als zo'n vampire-wannabe. Hij haatte die soort mensen. Waarom zou je je hoektanden laten slijpen om er als een vampier uit te zien? Jezus, nee, dat vond hij ronduit belachelijk. En wat ze dan nog deden vond hij al helemaal lachwekkend. Hun haar zwart verven. Waarom. Waarom? Dat vroeg hij zich echt af. Iedereen was te geobsedeerd met graaf Dracula. Wel, slecht nieuws, niet alle vampieren zien er uit als levende lijken. Ze konden echt wel een kleurtje hebben, en die onzin van zwart haar snapte hij ook niet. Voor zover hij wist was zijn blond nog altijd blond en niet zwart. De kerel dronk het laatste beetje koffie op, verslikte zich op de koffiedrab die zich op de bodem bevond en begon te hoesten. Zodra het gehoest uitgestorven was, stond hij op en liep met de tas naar de toog van het café. "Nog een koffie, alstublieft", sprak hij. De laagste toon in zijn zin deed zijn stem een beetje breken. Het was gewoon een kenmerk in zijn stem. Hij sprak een beetje brommerig, maar toch mooi. Het was een mengeling tussen mooi spreken, mompelen en breekmomentjes in zijn stem als hij een toon niet aankon. Het maakte het prachtig om naar te luisteren. Hijzelf zou uren naar zijn stem kunnen luisteren. Hij was zeer tevreden met zijn stem. De man achter de toog gaf hem de kop terug, met nieuwe koffie, en de blondharige jongen betaalde ervoor. In de ogen van de man stond te lezen dat hij het vreemd vond, een jongeman die om acht uur 's ochtends met zijn vierde koffie aan een tafeltje zat om dan naar de muur te staren. Maar dat boeide Ace niet. Hij trok een mondhoek op in een soort glimlach en ging terug aan zijn tafel zitten. De poster tegenover de tafel, die op de muur hing, zo'n twee meter verder, kende hij nu wel uit het hoofd. Hij zou het zo na kunnen tegenen als hij wou. Maar dat deed hij niet. Hij tekende nooit. Tekenen was op een manier laten zien hoe je je voelde, zelfs al teken je maar wat na. De manier waarop je lijnen maakt, de manier waarop je kleurt, de manier waarop je je papier verscheurd als het niet lukt laat allemaal zien hoe je je op dat moment voelde. Ace liet niet graag zien hoe hij zich voelde. Hij legde zijn hoofd in zijn handen en staarde naar de dampende vloeistof. Dit werd een lange dag.

OOC: William please c:

Hij had zijn hoofd in zijn handen gelegd en was neer aan het staren op zijn kop koffie. Zijn ogen lieten de poster op de muur nu gerust, maar nog steeds zag hij de tekening die er op stond voor zich. Hij wou het dan wel niet natekenen op papier, maar in zijn gedachten had hij het al zo'n twintig keer nagetekend, terwijl hij naar zijn koffie keek. De kerel schraapte zijn keel en krulde zijn vingers om de tas heen. Voorzichtig tilde hij de mok op en beet even op zijn lip toen hij de warmte van de koffie door het materiaal waaruit de mok bestond heen voelde gloeien tegen de huid van zijn handen. Hij plaatste de mok met licht trillende handen aan zijn lippen en dronk van het bruine spul. Het verbrandde zijn tong en voelde ook onaangenaam warm aan in zijn keel, maar het was goed zo. Als de koffie wat afkoelde zou het hem beter smaken. Ace zette het weer neer en liet zijn ogen weer een keer door de zaak heen gaan. Waarom werd er nog niemand wakker? Ja, het was vroeg, maar je verwachtte toch een paar vroege vogels op de straat? Het was zelfs gek dat Ace al wakker was. Zijn slaapritme was helemaal verstoord, want tegen vier uut in slaap vallen deed hem normaal uitslapen tot de middag. Hij leefde omgekeerd, bijna. 's Nachts wakker, overdag slapen. Maar nu had zat hij in een café, koffie binnen te kappen omdat hij geen seconde slaap gehad had die nacht. Hij had de hele nacht naar zijn plafond gekeken, hij had een beetje opz ijn mobiel zitten kijken en had in oude boeken gelezen. Maar nu zat hij zich wakker te houden met koffie. Hij voelde dat er iemand tegen zijn stoel opliep, maar voor hij zich om kon draaien om te kijken wie of wat voelde hij een vloeistof over zich heen lopen. Doordat hij ervan schrok duwde hij met zijn voet tegen de poten van de tafel, die wankelde en uiteindelijk wel bleef staan, maar Aces koffie van van de tafel af geschoven toen de tafel aan het wankelen was. ‘Het spijt me’, hoorde hij een stem, maar de blonde jongeman lette er niet erg op. Hij bleef een paar tellen naar de kapotte koffiemok kijken die op de grond lag, en toen besefte hij pas dat hij ook koffie over zich heen gekregen had. En die was niet extreem heet, maar wel warm en het was verre van leuk om onder de koffie te hangen. Hij ging rechtstaan en deed zijn sweater uit. De koffie hing vooral op zijn T-shirt, maar hij had weinig zin om dat nu gewoon uit te doen. Hij hield de stof bij zijn kraag vast en zorgde dat het niet meer op zijn huid plakte. Hij keek onder zijn kraag door naar zijn buik en zag dat er koffie door zijn T-shirt heen gekomen was. Er kropen een paar druppeltjes koffie via zijn buik naar onder. Ace keek op en keek naar de man die de koffie had laten vallen. Die had servetten, en de blondharige kerel trok er een van uit zijn handen. Hij wreef de koffie van zijn buik af en wreef met de servet over zijn T-shirt, maar dat haalde nauwelijks wat uit. Hij moest zijn T-shirt uitwringen. Maar opnieuw, hij had geen zin om zijn T-shirt uit te doen midden in een café. "Het geeft niet", wist hij tussen zijn lippen door te wringen, en weer deed de laagste toon in de zin zijn stem een beetje kraken. Hij probeerde niet te brommerig te klinken door genoeg te articuleren en door genoeg intonatie te gebruiken in zijn stem. Hij zuchtte diep en keek terug op naar de man. "Zonde van je koffie, wel", zei hij, ook al had de man zijn koffie nog deels kunnen redden, dacht hij. Waarom zou hij de kop anders terug op de tafel zetten? Ace's koffie daaraantegen lag mooi op de grond. "En het was toch maar een stom shirt, dus", zei hij en slikte daarna even. Het was eigenlijk niet zomaar een shirt. Het was een shirt waarvan hij zeker was dat Kit het gekocht had voor hem. Hij zou het nog wel kunnen wassen, maar dan was Kits geur er af. Hij slikte nog een keer en schraapte zijn keel. Hoe lang had hij dit shirt dan al wel niet gewassen? Het verbaasde hem dat het nog niet stonk alsof een lijk het vijf jaar gedragen had. Misschien was het goed dat hij het nu moest wassen, dan kon hij Kit een beetje achter laten. Ze ging toch nooit meer terugkomen. Hij trok zijn mondhoeken op om de man te laten zien dat het niets was, maar zijn ogen lachten niet mee.