Hij had een appartement, dat wist hij, maar dat zorgde er niet voor dat hij zich gedwongen voelde daar de nacht door te brengen. Niet dat hij zich zo veilig voelde in deze achterbuurt, maar het was beter dan alleen op appartement zitten. Hij was niet zeker hoe zijn avond dan zou lopen. De kans dat hij uit zijn raam sprong was dan net zo groot als de kans dat hij zijn record kettingroken zou verbreken. Misschien was de kans op dat eerste zelfs nog wel groter. Hij stopte zijn handen dieper in de zakken van zijn lentejas die tot ongeveer halverwege zijn bovenbeen kwam. De achterkant kwam nog een stukje later, tot aan de knie of zo. Hij balde zijn handen tot vuisten in de zakken en bewoog kort met zijn hoofd naar links en rechts om zijn nek te doen kraken. Een geeuw verliet zijn mond maar hij deed niet de moeite om zijn mond te bedekken. Hij was toch alleen. Hij was altijd alleen. En dat zou hij waarschijnlijk ook altijd zijn. Hij voelde zijn mobiel tegen zijn rechterhand tikken bij iedere stap die hij zette, maar hij had de fut niet voor. Hij had een gemiste oproep, maar hij wou niet kijken wie het was. Waarschijnlijk weer een van zijn "maten" die wou vragen of hij mee ging drinken. Nee, daar had hij geen zin in. Hij had nergens zin in, hij wou alleen zijn en dat kon hij zijn. Hij was er bijhoorlijk goed in, alleen zijn. Professional kon je wel zeggen. Niemand kon het beter. Hij schraapte zijn keel om zichzelf uit zijn gedachten te halen. Kai had de slechte eigenschap om gauw weg te zakken in zijn gedachten. Het was storend, het zorgde ervoor dat hij vaak tegen mensen opliep of niet besefte wat hij deed. Zo had hij het water uit de waterkoker een keer over zijn hand heen gekapt in plaats van in de kop met minutesoup-poeder. De kerel haalde zijn handen nu wel uit zijn zakken en liet er één van door zijn rodig haar gaan. Hij wou het terug een keer blauw verven zoals toen hij op de middelbare school zat, maar hij had geen geld voor meer haarverf. Dat zag je wel aan zijn haar. Het was niet puur rood, er zaten ook anders gekleurde lokken bij. Bovenaan zat nog wel wat dat op blauw leek, maar aan de zijkant zat ook wat groen en bij zijn haarwortels zag het wat gelig, deels door verf maar ook door bleekmiddel dat zijn haar aan het vermoorden was. Hij glimlachte kort bij zichzelf. De enige moord die legaal was; je haar vermoorden met verf en producten. En als je er te veel last van kreeg deed je het een keer allemaal af, dan groeide het mooi gezond weer terug. Maar Kaile hield wel van zijn dood haar. Het zorgde ervoor dat mensen uit de buurt bleven, want zo lekker bevooroordeeld als ze zijn hadden ze wel een oordeel over hem. Don't judge a book by its cover was waarschijnlijk de idiootste uitspraak ooit want mensen deden het automatisch, als bescherming, zodat ze achter hun vooroordelen konden gaan schuilen als ze bleken te kloppen. Of niet. Als ze beweren dat je agressief bent en ze zien je ooit één keer een hand opheffen naar een ander zijn ze van I told you. Belachelijk. Ronduit belachelijk. Hij besefte dat hij nu al drie minuten voor een gesloten, oude, houten deur stond en hij legde zijn handen op het materiaal. Hij probeerde de deur open te duwen en toen dat niet lukte gooide hij zijn gewicht tegen de deur aan. Met luid gekraak ging die open. Een beetje op zijn hoede liep Kai door de gang van het lege huis heen. Zijn schoenen maakten veel lawaai op de grond, zelfs al waren het de oudste soort Converse die je je in kon beelden. Er zat zelfs een gat in. Maar dat stoorde hem niet, schoenen waren schoenen en zolang je voeten niet helemaal nat werden was het goed genoeg. Hij liep de trap op, en die kraakte luid onder zijn gewicht. Of ja, het is wat je gewicht wou noemen. Hij moest bijkomen. Dat had hij wel te horen gekregen op zijn 'gezellige' uitje met zijn 'vrienden'. Ze vonden het zo leuk om elkaar BMI te gaan berekenen. Die van hem was 17.82, en dat was dus te weinig voor een eenentwintig jaar oude kerel. 'Je bereikt een gezonde BMI-waarde, door: 2.33 kg bij te komen.' Ze konden doodvallen. Hij zou niet bijkomen, hij vond het goed zo. En hij ging hoe dan ook dood, dus of dat nu kwam doordat hij te mager was, doordat hij longkanker kreeg of doordat hij oud werd, dat maakte hem helemaal niets uit. Toen hij op de bovenste trede stond keek hij rustig om de hoek. Hij was al een keer een lijk tegen gekomen in een verlaten huis, hij had geen zin om dat weer te moeten melden aan de flikken. Want dan deden ze moeilijk, werd je meteen hoofdverdachte of zo. En als de persoon dan nog op vreemde wijze dood gegaan is of gedood is dan moet je nog extra verklaringen af gaan leggen. Nee, bedankt. Hij haalde een hand door zijn haar en liep verder, naar een slaapkamer van het huis. Zou hij hier slapen? De zon zou pas over een tweetal uurtjes ondergaan, tegen die tijd was hij wel weer bij zijn appartement. Hij besloot toch te gaan overnachten in dit huis, hij was bang dat hij zichzelf uit z'n venster zou gooien in zijn eigen appartement. Met een grimas ging hij in kleermakerszit op het bed zitten. De lakens waren stoffig en aan de andere kant van het dubbelbed waren enkele bloedspetters. Hij wou niet eens weten van wat of hoe. De jongeman keek om zich heen en voelde in de andere zak van zijn jas, waar zijn mobiel niet stak (zijn linker dus), of hij een pakje sigaretten bij had, maar dat was blijkbaar niet zo. Nog een beetje slechter gezind staarde hij voor zich uit. Hoe moest hij kalm blijven als hij zijn stomme sigaretten niet bij had? Dat was haast onmogelijk, zeker op momenten zoals deze. Een zucht onstnapte aan zijn lippen. Hij trok zijn jas uit en haalde zijn mobiel uit zijn zak. De oortjes wikkelde hij rond zijn mobiel en hij stak er één van in. Toen ging hij op het bed liggen, maar sloot zijn ogen niet. Hij drukte op play en staarde een beetje versuft naar de muur. In dit huis waren precies nog niet zo heel erg veel mensen geweest, te zien aan de muren. Geen lelijke graffiti, geen tags van die stomme hippie skate noobs die dachten dat ze cool waren door hun lelijke naam op een muur te zetten. Urgh. Beauty In Tragedy van August Burns Red was beginnen met spelen, een nummer waar hij heel veel van hield en op sommige momenten best emotioneel van werd. Maar niet die dag. Hij ging weer overeidn zitten en na het gesproken stuk haalde hij zijn oortje weer uit zijn oor. Nee, hij had hier geen zin meer in. Hij stond op en trok zijn jas weer aan. Op dat moment dacht hij gekraak te horen in het huis. Hij draaide zich om en liep haastig richting de trap. Alleen zijn leek nu toch niet zo een leuk idee. Helemaal niet.

Het was grappig hoe de tijd anders leek te zijn als je alleen was. Soms leek het zo veel sneller te gaan, alsof een uur maar een seconde lang was, maar soms leek het ook alsof een seconde even lang duurde als een uur. Ingewikkeld om uit te leggen, maar iedereen begreep het wel als je er wat van zei. Best grappig dus. Hij was een verlaten huis binnen gedrongen en was daar naar de bovenverdieping gegaan. Hij had besloten dat het een idee was om de nacht daar te brengen. Hij had niet goed idee gezegd, want waarschijnlijk was het echt een heel erg dom idee van hem. Kailee had zich even op het bed gelegd, maar niet echt lang. Hij lag er niet graag, hij had een vervelend gevoel en de haren in zijn nek stonden overeind. Dus na nog geen volledig liedje gelegen te hebben was hij weer gaan zitten en had hij zijn jas weer aangetrokken, humeurig doordat hij niet had en kreeg wat hij wou. Net een pubern eigenlijk, maar dan wat erger. Wat wou hij? Een job. Geld. Een beter appartement. Zijn pak sigaretten. Een fles acohol misschien. Maar vooral iemand die de verdomde stilte kon doorbreken. Zelfs zijn moeder zou hij nu top vinden als gezelschap. Hij had al weker geen stemmen meer gehoord buiten de stemmen van zangers. Muziek was de enige manier waarop hij nog mensen hoorde spreken want hij was de hele week al geen levende mensen meer onder ogen gekomen. Ja, hij had wel een paar dode mensen bezocht, maar die was hij natuurlijk niet echt onder ogen gekomen vermits, ja... Die waarschijnlijk al weggerot waren. Jakkes. Hij wou er niet eens bij nadenken. Maar hij was dus een kerkhof gaan bezoeken. Hij hoorde een gekraak door het huis heen, en dat zorgde er meteen voor dat hij zichzelf vervloekte. Hij had het gevoel gehad dat er wat zou komen, hij moest vaker op zijn gevoel vertrouwen. Nee, ja, nou, in sommige gevallen. Want de laatste tijd zorgde de verwarring er ook wel voor dat hij steeds vaker minder zeker van zijn stuk was. En hulp kreeg hij niet bepaald. Hij zou misschien wel hulp kunnen vinden, maar een psycholoog of psychiater was te duur, dat kon hij niet betalen, zich laten opnemen in een instelling was hij niet van plan en het was nu ook niet dat je in de krant een artikel laat plaatsen van 'Biseksuele verwarde kettingroker zoekt mensen die hem begrijpen'. Zou komisch zijn als iedereen zo zoekertjes in de krant zou plaatsen. Maar hey, hij was weer afgedwaald! Hij was bezig met dat geluid. Hij was naar de trap toe gelopen om te kijken of hij kon zien wat er het geluid veroorzaakt had. In de schemering beneden zag hij iemand staan. Zo ver hij kon zien was het een vrouw, maar het kon natuurlijk ook een tengere jongen zijn. Ze, hij noemde 'het' maar 'ze' omdat hij toch wel zeker was dat 'het' een vrouw was, leek heel erg te schrikken. "Pas op! Ik ben gevaarlijk!" hoorde hij een stem uit het lichaam komen. Ja, nu was hij sowieso zeker dat het een vrouw was, en nu hij zeker was zag hij het ook beter aan haar silhouette. Ze stak haar handen voor zich uit, of ja, dat dacht hij toch. Ze was zelfs achteruit gesprongen. Hij zag er niet als de allerbraafste jongen uit, maar zo eng was hij nu toch ook weer niet? "Kom niet dichterbij, ik... Ik bijt!" Kailee bleef even stil, zo'n tien seconden, en begon toen te lachen. "Je bent gevaarlijk en je bijt?" Hij legde een hand om de stoffige trapleuning en liep tot halverwege de trap naar onder. Daar bleef hij staan en leunde tegen de leuning op, de jongedame aankijkend. "Wat ben je dan, een bijtende... Goudvis?" Hij haalde even geamuseerd zijn mondhoeken op maar toen sloegen zijn eerdere gedachten weer in en was het net alsof iemand een zak vol zwartgrijze assen over hem heengooide. Het gevoel van 'ik wil voor tien jaar slapen' overviel hem en hij had zin om zich in een hoek op te krullen en te janken om alles wat er de afgelopen acht jaar gebeurd was. Hij haalde een hand door zijn haar en ging toen op de trap zitten, maar in de lengte. Zijn achterwerk paste op één traptrede, dus dat was handig meegenomen. Hij leunde met zijn rug tegen de muur en zijn benen liet hij over de traptrede heen lopen naar de andere kant. Zijn voeten raakten de leuning aan. Als ze nu echt gevaarlijk bleek dan zou hij nog steeds snel genoeg opraken. Hij was goed geworden in zich snel uit de voeten maken. Nog een slechte gewoonte? Misschien. Was stelen zo een slechte gewoonte? Ja, natuurlijk was het dat, maar zo leek het niet altijd, zeker niet door de ogen van iemand die geldproblemen had. Hij bleef stil en keek haar onderzoekend aan. "Je hoeft je handen niet vor je uit te steken, ik ga je ogen er niet uit halen of zo, hoor." Hij voelde zich haast beledigd. Ze had zelfs haar hoofd weggedraaid. Net alsof hij er heel erg slecht uitzag. In tegenstelling wat zij al dan niet van hem mocht denken vond hij dat ze er best vriendelijk uitzag, niet het type dat je als gevaarlijk omschrijft, maar daar zat hij weer bij zijn vooroordelen. Wie weet was dit het gevaarlijkste meisje dat hij ooit in zijn leven tegengekomen was, en daar zou hij pas achter komen als ze een keer wat mis deed. "Wie ben je?" vroeg hij haar toen. Hij wachtte even, haar de kans gevend om te antwoorden -als ze zou antwoorden - en opende zijn mond daarna weer. "Ik ben Kai." Hij stelde zichzelf al maar voor. Misschien wou ze zijn naam niet eens weten, wel, dan had ze geluk, want ze kreeg maar een deel van zijn naam. Hij had zo'n vrouwennaam. Kailee. Net alsof zijn ouders liever een dochter wouden. En de Rowan Rietz liet hij al helemaal weg. Die hoefde hij niet te vermelden, dat was nergens voor nodig. Plus, zijn tweede naam sprak hij toch zelden uit. Alleen zijn moeder gebruikte die als ze kwaad was op hem.

Ergens vond hij het best grappig dat ze achteruit gesprongen was, want eng of intimiderend zou hij zichzelf niet noemen. Ze was dan gewoon geschrokken van het feit dat hij er was, of zo iets. "Kom niet dichterbij, ik... Ik bijt!" had ze gezegd en na een paar seconden was Kai gaan lachen. "Je bent gevaarlijk en je bijt?" Hij liep de trap half af en bleef daar staan. "Wat ben je dan, een bijtende... Goudvis?" Hij was op een traptrede gaan zitten. "Je hoeft je handen niet voor je uit te steken, ik ga je ogen er niet uit halen of zo, hoor," had hij haar gezegd. "Wie ben je?" vroeg hij toen. Hij wachtte even en sprak toen verder: "Ik ben Kai." Hij keek haar aan. "Goudvis?" Een grijns verscheen op zijn gezicht. Oh, dat was dus wat haar bijgebleven was. "Zie ik er uit als een freaking goudvis?" Hij haalde zijn schouders op. "Het was het eerste dat in me opkwam", reageerde hij erop en lachte kort om de verontwaardigde toon in haar stem. "Hmpf.." zei ze, en hij gokte dat dat ging over dat hij gezegd had dat hij haar ogen er niet uit zou halen. "Je weet het maar nooit." Er verscheen een grijns op het gezicht van het meisje die ervoor zorgde dat Kai dacht dat ze niet al te serieus gekwetst was door zijn goudvis opmerking.

Ze was korterbij komen staan. "Hallo Kai", zei ze. Ze kwam op de traptrede tussen zijn benen zitten en legdeh aar handen op zijn knieën. "Ik ben Hailey." Hij beantwoorde haar glimlach met ook een glimlach, maar hij kon het niet laten om een tel te fronsen. Dit was waarschijnlijk de vreemdste manier waarop iemand zich ooit voorgesteld had aan hem. Meestal waren het was die overdreven serieuse handschuddende ontmoetingen waarvan hij rillingen kreeg. Hij had een hekel aan mensen een hand geven, hij had eigenlijk best een hekel aan lichamelijk contact, daarom dat hij ook niet helemaal zeker was wat hij moest denken van Hailey die zonder pardon haar handen op zijn knieën gelegd had. Het was nog steeds minder storend dan wanneer hij iemand een hand moest geven, dus hij ging er geen punt van maken. "Wat doe je trouwens hier alleen?" Hij haalde zijn schouders op. Hij had genoeg redenen dat hij even alleen wou zijn, maar hij wou ze niet allemaal aan haar neus hangen. "Gewoon," begon hij, "Een beetje alleen zijn." Dat was waarschijnlijk de mooiste reden ooit om alleen in een verlaten huis te zijn. "Nadenken en proberen te ontsnappen van mensen, maar dat laatste is dus al mislukt." Hij wreef over zijn nek en dacht na. "Ik was niet van plan nog een nacht door te brengen in m'n appartement, het is daar zo deprimerend en donker dat ik vreesde dat ik gewoon uit het raam zou springen erdoor." Er verscheen een lach op zijn gezicht om te doen alsof het een heel normaal iets was. Normaal was hij best goed in liegen en zou hij haar gewoon iets hebben kunnen zeggen van dat hij geen zin had om alleen thuis te zitten, maar hij was te moe om iets te gaan verzinnen. De waarheid was zo veel makkelijker dan moeite doen. "En jij dan?" vroeg hij haar op zijn beurt. "Want als je zo schrikt van een simpel figuur als ik, dan is dit niet de beste buurt om rond te lopen, vrees ik."

OOC: Woops beetje kort geworden, sorry~