Stil nam ze nog een slok van haar koffie. De warme vloeistof verspreide zich over haar hele lichaam, vechtend tegen de ochtend kou. De koffie had weinig smaak, zoals je zou verwachten van een goedkoop, klein cafeetje dat als enige al open was. En als het niet voor het feit was geweest dat Alex deze ochtend zo veel zin had gehad in koffie dan zou ze die plek waarschijnlijk nooit binnen zijn gegaan. Toch zat ze hier nu op de rand van een random straat, voor een random huis met een papieren koffiebeker die nog half gevuld was. Zoals gewoonlijk wanneer Alex opstond was het nog vroeg en dus erg rustig en stil in de straat, in het dorp. Natuurlijk waren er af en toe eens wat mensen die langs kwamen maar dat maakte haar niet echt veel uit, het was aangenaam om eens door rust te worden omgeven zonder dat iemand haar stoorde. Nu nog hopen dat het rustig bleef want ze herinnerde zich maar al te goed hoe dat de vorige keer afgelopen was. Maar wie weet? Het was nog half donker dus met zo weinig menesen wakker, wie zou haar dan storen?

[url= https://www.pinterest.com/pin/506443920574434518/]Clothes (zonder zonnebril)[/url]

&Keith Bronson

_{Alles behalve onder de indruk hield hij zijn twee handen wat omhoog en keek hij de kerel voor hem aan. Zijn blauwe ogen stonden met dezelfde expressie op de man gericht die haast stond te trillen op zijn benen. Dat moest wel de eerste keer zijn dat hij een overval wilde plegen. ’Give me your money a-and other expensive stuff,’ zei de kerel die zijn best deed om wat moedig te klinken. ‘Maybe you’ll need to straighten your back more en point that gun at my chest, not my leggs.’ Dat was het ideale moment om tips te gaan geven hoe je een overval moest plegen. De man zelf leek ook helemaal verward te zijn met de situatie en wist duidelijk niet wat te moeten doen. Het negeren leek hem het beste al hield hij het pistool wel gericht op Keith zijn borstkas. ‘Good, that’s good. Now try it again,’ zei Keith metde nodige handgebaren en hij zetten zelfs een stap naar achter. Al mompelend en nog minder moedig als eerst herhaalde de man zijn woorden. ‘No, no, no. You’re doing it all wrong,’ en Keith zetten enkele stappen vooruit, terug dichter naar de man toe, plaatste twee vingers tegen de man zijn hoofd, een schot klonk ondertussen doorheen de straten maar de man zakte wel door zijn knieën en viel op de grond.
Keith keek enkel rustig neer op het bewusteloze lichaam van de persoon die op de grond lag en keek vervolgens even naar de zwarte leren jas die hij aan had. Een gat zat er nu in ter hoogte van zijn schouder. ‘Damn it! That was my best one,’ zei hij hoofdschuddend tegen het lichaam voordat hij erover heen stapten en zijn blik even viel op de enige andere persoon die voor het moment zichtbaar was. Woops.}

Alles was nog steeds rustig toen Alex nog een slok van haar smakeloze koffie nam. Maar natuurlijk kon dat niet zo blijven want nee, Alex mocht geen rust hebben. Al snel pikten haar gevoelige oren het geluid van twee andere personen op. De ene stem was rustig terwijl de andere zat te trillen. Heck, de rustige stem was zelfs tips aan het geven over hoe je een geweer moest richten. Zonder veel interesse keek Alex in de richting van het gedoe. Het maakte haar niets uit wat er gebeurde, zelfs niet toen ze zag dat iemand een man aan het proberen te overvallen was. Not her problem. Daarnaast leek de man op wie het geweer gericht was alles onder controle te hebben. Hij was zelfs tips aan het geven, nou ja tot het punt dat hij ineens twee vingers tegen de andere zijn voorhoofd zette en er ineens een schot te horen was. Toch deed Alex niets, ze reageerde niet eens op het geluid. In de plaats keek ze toe hoe de ene man op de grond viel en de andere ongedeerd bleef staan en zelfs wat klaagde over hoe zijn favoriete leren jas kapot was of zo iets. Stil, nog steeds grotendeels ongeïnteresseerd keek Alex toe tot de man, waarschijnlijk een engel haar zag zitten. Zonder enig woord en enige emotie van angst hief Alex haar papieren koffiebeker op tot het haar lippen raakte en nam ze nog een slok van haar smakeloze koffie.

[url= https://www.pinterest.com/pin/506443920574434518/]Clothes (zonder zonnebril)[/url]

_{Het meisje deed niks behalve kijken alsof het de normaalste zaak van de wereld was geweest. Hij begreep ook wel waarom dat het zo leek. Een scheve glimlach waarbij hij één mondhoek op trok verscheen dan ook op de man zijn gelaat. Na zijn handen in zijn broekzak te hebben gestoken wandelde hij rustig op het meisje af. ‘Hello sweetheart, or Alex if you prefer that’ begroeten hij haar rustig. Hij zetten zich zelf rustig neer naast het meisje alsof ze elkaar al jaren lang kende. ‘I feel like I can trust you and that you are going to keep what happend just now to yourself right?’ vroeg hij haar terwijl dat hij haar aan keek. Zin armen hand hij ondertussen op zijn benen gelegd zodat hij wat voorover kon buigen, al leunend op zijn armen en haar beter kon aankijken. Eigenlijk was hij er vrij zeker van dat ze alles voor zichzelf ging houden en het niet zou door vertellen. Ach, anders zou het een kleine moeiten zijn om wat herinneringen te verwijderen zoals hij gedaan had bij die kerel die in dromenland was.}

Nog steeds ongeïnteresseerd keek ze toe hoe de man op haar afliep. Het kon haar niets schelen wat de engel wou of waarom hij op haar afliep. Het enige ding was dat het haar een klein beetje irriteerde dat haar rustige alone-time werd verstoord door de engel. Maar wie weet, misschien zou hij snel weer vertrekken. Daarom bleef ze gewoon stil terwijl hij steeds dichterbij kwam. Zelfs toen hij haar aansprak bleef ze hem heel even aankijken. Al klonk haar stem na een paar seconden, net zo ongeïnteresseerd als dat ze eruit zag. “I prefer Alex” Antwoordde ze droog waarna ze wegkeek van de engel en gewoon weer naar voor keek, in de richting van het huis tegenover de straat. Daarnaast gaf ze geen erkenning dat de man daar was, zelfs toen hij naast haar ging zitten en weer wat sprak. In de plaats nam ze nog een slok van haar koffie en bleef ze gewoon naar voor kijken, na enkele seconden nam ze haar mobiel zelfs naar boven en checkte ze hoe laat het was en of ze enige gemiste berichten had. Pas toen de iPhone weer in haar zak zat hief ze haar schouders kort op. “Trust is overated, but yeah, whatever.” Met die woorden nam ze de laatste slok van haar koffie en kneep ze de nu lege beker in elkaar waarna ze opstond en naar een vuilbak liep die dichtbij stond. Zodra het kapotte bekertje haar hand verliet en de afvalbak in viel liep ze weer terug naar de plek waar ze daarnet had gezeten, not caring dat er iemand anders was.

[url= https://www.pinterest.com/pin/506443920574434518/]Clothes (zonder zonnebril)[/url]

_{Ze werd liever aangesproken met Alex al had Keith al snel besloten dat het echt niet haar naam ging worden. Damn, wat voor iemand had hij nu weer benaderd. Misschien moest hij die kerel van eerder terug opwekken. Zijn jas was misschien kapot daardoor maar hij was een heel pak leuker om mee om te gaan. Hij was gewoon weg grappig hoe hij er had gestaan. Wie verwachten nu ook dat iemand tips ging geven tijdens een overval. Het meisje was ondertussen recht gestaan, had haar beker koffie weg gegooid en was alweer gaan zitten. ‘Wooooh, easy Sunshine. Don’t die from laughing,’ zei Keith met de nodige sarcasme in zijn stem. ‘Even Angels have more humor then you, and that’s not a good sign. Trust me,’ zei hij nu met een kleine lach.
Zijn armen plaatse hij nu achter zijn rug op de grond om naar achter te kunnen leunen. Hij keek maar wat om zich heen maar maakten nog geen aanstalten om weg te gaan. In plaats daarvan was hij eerder erover aan het twijfelen om Timmy aan de overkant te wekken.}

Ze was alweer voor zich uit aan het kijken, langzaamaan weer in haar gedachten aan het terugkeren. Alex was zelfs al bijna vergeten dat de man, engel of wat je hem ook wou noemen naast haar zat, zo rustig was het. Nou ja, tot de man natuurlijk zijn mond moest opentrekken en haar moest aanspreken, natuurlijk met de nodige sarcasme in zijn stem. Alex kon niet anders dan haar ogen rollen bij zijn opmerking. “Well, you seemed to have enough fun a few minutes ago so i think i’ll live.” Het is niet alsof er toch iets was om blij over te zijn ofzo. I mean, yeah, als je niet wist wat er allemaal in de schaduw en onder de mensen was zou je plezier kunnen hebben. Maar zo was dat niet voor Alex. Nee, zij wist maar al te goed wat er allemaal op deze wereld rondliep, heck ze wist waarschijnlijk de helft niet eens. En als je 15 bent en wilt overleven in zo een wereld was er geen tijd voor plezier. Behalve natuurlijk als je een onsterfelijke engel bent die door zowat niets kan worden gedood. “But thanks for the concern.” Voegde ze er nog sarcastisch aan toe met ene even sarcastische glimlach die een beetje naar de engel werd toegeworpen, al draaide ze haar hoofd niet helemaal naar de man.

[url= https://www.pinterest.com/pin/506443920574434518/]Clothes (zonder zonnebril)[/url]

_{‘Hold on, my fun is not your fun,’ zei hij alsof dat er echt iets van hem gestolen werd. Ach, als zij niet vrolijk deed en erbij liep als een zombie moest hij er zelf maar voor zorgen dat hij iets of wat plezier had zonder zijn best bud dat een eind verder op de grond lag.
Het meisje reageerde in ieder geval toch op wat hij zei. Geweldig! Ze was dan in ieder geval nog niet hersendood. Keith liet zichzelf wat meer richting het meisje hangen. ‘You’re welcome,’ zei hij met een glimlach op zijn gezicht nadat hij weer rechter ging zitten. ‘Being concerned about life on earth is my duty.’ Ouch, dat was een grote leugen daar maar niks dat het zou weggeven. Geen enkel spiertje dat zou bewegen, en echt kloppen deed zijn hart ook weer niet.
Met zijn vingers begon hij uiteindelijk wat verveeld op de grond te tikken. Aan de overkant was er ondertussen iemand gestopt bij de man op de grond die vrij vreemd keek en de man probeerde te wekken. Dat ging niet lukken. Wanneer de onbekende persoon een blik wierp op Keith en Alex zwaaide de Engel maar even.}

Alex McClain schreef:

Haar ogen rolde weeral toen de man zijn mond open ging. Like, echt waar? Alsof ze zijn plezier zou afpakken. Alex kon al een het begin van ernstige hoofdpijn aanvoelen komen, al was ze niet zeker of het de stem van de engel was die ervoor zorgde of het feit dat haar ogen elk moment dreigde weer te rollen bij elk woord dat hij sprak. Het was zo erg dat Alex er vrij wel zeker van was dat deze man het record nu al had bemachtigd dat stond voor 'persoon die Alex het snelst kan irriteren'. Toch bleef ze er even onverschillig bij zitten terwijl er nog wat woorden uit de man zijn mond vielen. "Well, good for you, i hope you have fun with that." Alweer waren haar woorden droog terwijl haar ogen naar een beweging gingen op de plek waar die een man onbewust lag. Blijkbaar had iemand hem opgemerkt en was aan het proberen hem wakker te krijgen. Om te proberen de engel weer te doen verdwijnen, of ten minste in hoop te vergeten dat hij naast haar zat begon ze dan maar te tellen hoe lang het duurde tot de vreemde hen ging opmerken. En tot haar verbazing was de man niet zo een grote idioot als hij eruit zag want al snel keek hij hun kant uit. Hun, een woord dat zij het liefst zou vervangen met haar, een teken dat ze weer alleen was. Maar natuurlijk was het niet zo. Nee, de idioot naast haar zwaaide zelfs naar de persoon. Alex zelf deed echter niets, alleen maar onschuldig kijken zoals elke 15 jarige zou doen als 'ie niet wist wat er aan de hand was. En het werkte ook want de man keek al snel weg en haalde een mobiel te voorschijn, waarschijnlijk om een ambulance te bellen. Verveeld pakte Alex een klein takje op dat binnen armlengte van haar vandaan lag en begon ze op de grond te tekenen, al waren er natuurlijk geen afdrukken sinds de weg nog altijd uit beton bestond.

Clothes (zonder zonnebril)

_{Keith moest zichzelf eraan laten denken om volgende keer geen kindertjes die ‘s morgens vroeg buiten zaten te benaderen. They were no fun. Volgende keer moest hij maar één of andere zatlap zoeken, die waren soms wel eens leuk. Hij vond het echter maar niks wanneer de onbekende man besloot zijn gsm erbij te nemen en te bellen. Voor een ambulance natuurlijk. ‘What? No, you can’t bring him to a hospital. He’s my only friend at the moment,’ mompelde Keith tegen zichzelf terwijl hij keek hoe de andere man neergehurkt zat bij zijn Timmy en voelde of de kerel een pols had. Natuurlijk had die dat, maar hij moest nog niet meteen naar het ziekenhuis gaan daarvoor. Ach, als hij zijn buddy ging verliezen moest hij toch nog even plezier hebben aan de kerel. Hij moest enkel wachten op het perfecte moment en...klik. Wanneer de ene kerel zocht naar iets van wonden overheen het lichaam van de man klikte Keith met zijn vingers en zijn best buddy Timmy ontplofte. ‘Poor guy, now he has Timmy hanging all over his clothes. That’s just gross,’ Keith trok een vies gezicht wanneer hij keek naar de man die begon te flippen omdat er allemaal smurrie aan hem hing.
Een korte zucht verliet vervolgens zijn mond voordat hij een hand uit stak naar Alex en haar aan keek. ‘The name is Keith by the way,’ zei hij terwijl er terug een glimlach op zijn gezicht stond.}

Dit keer keek Alex wel naar de man toen hij sprak, grotendeels gewoon omdat hij blijkbaar tegen zichzelf bezig was. Zou het mogelijk zijn voor een engel om binnen een paar seconden gek te worden? Of was dit iets dat al langer speelde? In ieder geval leek hij niet echt alles op een rijtje te hebben voor zover Alex dacht. Heck, hij noemde de bewusteloze kerel die hem had proberen overvallen zijn vriend. "How is he your friend? The guy is unconcious..." Met deze woorden begon ze haar hoofd weer naar het lichaam te draaien alleen maar om het vervolgens te zien ontploffen net na haar laatste woord. "...aand now he's dead." Okay, als Alex eerder al dacht dat er wat scharnieren los zaten in deze engel zijn kop dan was hij nu gewoon gestoord. Natuurlijk was er nog steeds erger...maar de man heeft net een freaking random person doen ontploffen! En hij vond het niet eens erg! Als ze niet beter wist zou Alex denken dat hij het leuk vond ondanks het vieze gezicht dat hij trok. Oh, who was she kidding? Hij had er sowieso plezier in, als hij dit niet had gewild dan zou het lichaam niet op het specifieke moment dat die man zo dichtbij stond ontploft zijn. Plus natuurlijk het hele ding waarin de engel zijn vingers had geknipt, duidelijk plannend om het lichaam te doen ontploffen. Ondanks dit allemaal bleef Alex gewoon neutraal toekijken terwijl de onbekende een freak out had. Pas toen de engel weer sprak en er ineens een hand in haar richting werd gestoken keek ze weg van de freak out. "I would introduce myself but you already know my name so there is no use in that." Ondanks haar woorden nam ze de hand toch aan en schudde ze deze even voordat ze weer los liet. Ondertussen kon ze met haar gevoelige oren in de verte de ambulance zijn sirene al zachtjes afgaan, duidelijk op weg naar hier sinds Alex niet echt dacht dat er ergens anders een lichaam ontploft was en iemand sowieso dat wel had moeten horen of ten minste zien.

Clothes (zonder zonnebril)

_{De enige reden dat hij de kerel deed ontploffen was omdat hij zich verveelde, en iedereen zei altijd dat je dan iets moest zoeken om te doen tegen de verveling. Het enige wat hij dus deed was luisteren naar de wijze woorden van alle kleine mensjes op deze wereld. Wie weet had het allemaal wel anders afgelopen met een andere gesprekspartner. Who knows. Keith keek haar in ieder geval even aan wanneer dat ze begon te spreken. ‘Even unconcious, or in pieces, he was more fun that you at the moment, so yeah he was my friend. And he was a damn good one,’ zei hij schouder ophalend terwijl hij keek naar de man aan de overkant. Keith zou bijna denken dat die kerel zou sterven aan een hart aanval.
De hand die hij had aangeboden werd door het meisje aangenomen terwijl ze wat bazelde dat ze zich niet meer moest voorstellen. ‘Ho yes you’re right, I know more than enough about you,’ bevestigde Keith voor dat hij haar had los liet en eindelijk weer recht stond. Zijn lichte blauwe ogen richten hij nog even op de man aan de overkant en vervolgens naar het einde van de straat. ‘There is my signal,’ zei hij terwijl dat de sirenes alleen maar luider en dus ook duidelijker werden. ‘I gotta go before those humans are going to ask questions they don’t want to ask,’ een glimlach sierde alweer zijn gezicht.}

Bij zijn opmerking over wat voor goede vriend Tommy of wat zijn naam ook was geweest was kon Alex niet anders daan haar ogen rollen, alweer. Echt waar, deze engel gaf haar een steeds grotere koppijn met zijn domme opmerking. Alex begon al te denken dat er niet gewoon een paar vijzen los zaten maar dat de hele gereedschapkist verdwenen was. De nu dooie man was freaking dood door de engel, gewoon voor pure vermaak. En dan alsnog noemde hij de dooie een vriend? En niet alleen dat maar was dat nou een geprobeerde belediging over haar niet zo vriendelijke uitstraling? Het was niet alsof ze hem had gevraagd om naar haar toe te lopen en naast haar te gaan zitten. Laat staan om tegen haar te praten. En dan nog die domme opmerking die hij nu maakte over het feit dat hij genoeg wist. Hij was een engel, hij wist van alles, get over it! Dat is dan ook de reden dat Alex blij was bij het geluid van de sirenes die steeds dichterbij kwamen. Eindelijk stond de man en maakte hij aanstalte om weg te gaan. "Allright, time to brush up my signlanguage and to make a fool out of these people." Mompelde ze tegen zichzelf terwijl er even een kleine grijns op haar gezicht kwam. Ze was alles behalve blij over het feit dat er iemand gestorven was maar ja, niet alsof ze er nu nog iets aan kon doen. Ze kon de situatie even goed in haar voordeel gebruiken. De grijns verdween al vrij snel van haar gezicht terwijl ze bleef zitten en wachten tot de ambulance aan zou komen en het show time was.

Clothes (zonder zonnebril)

_{Keith was al weg aan het wandelen aan een rustige pas maar wanneer het meisje op sprak draaide hij zich weer om tijdens zijn stap beweging. ‘So you’re gonna give a show? I really need to see that,’ zei hij en hij wandelde weer naar haar toe om naast haar te gaan staan. De ambulance stopte ondertussen vlak bij de stukken mens en de andere die in shock ging. De grijns had hij in ieder geval van zijn gezicht af gehaald en hij keek eerder verontrustend naar heel de scene. Wat moesten die ambulanciers anders wel niet denken als ze hem met een grijns op zijn gezicht zagen. Terwijl dat enkele mannen de ene kerel probeerden te rennen had een andere vermoedelijk de politie verwittigd want een hoop sirenes waren verderop te horen.
‘This could be fun,’ zei hij op een zeer zachte toon maar hij vermoede dat Alex hem vast en zeker wel kon verstaan. ‘We can pretend that you are my daughter, I’ve always wanted a daughter. Or a son,’ zei hij en een kleine grijns kon hij niet onderdrukken terwijl dat hij het meisje schuin aan keek maar de grijns verscheen al snel. Ook de politiewagens waren aangekomen, en het waren er verschillende.}