Zorgvuldig knoopten zijn vingers het jasje van z’n pak dicht, nadat hij naar buiten stapte. De dagen begonnen kouder te worden. Het was vroeger donker, de wind werd guurder. Bomen begonnen de kleuren van diens bladeren te verliezen. Herfst was op komst. Een logische menselijke stap was dan ook om zich warmer te gaan kleden. Lawrence liep het stenen trappetje af, een hand door z’n haar halend. De nacht was amuserend geweest. Het begon met een bedrijfsfeest, waarvoor hij was uitgenodigd door een jongedame, die hij enkele dagen terug had ontmoet. Vervolgens had dat feest doorgezet bij haar thuis. Eenmalig keek hij omhoog naar de ramen van het appartement. Gitzwart. De lichten waren uit. Er leek geen leven in te zijn. Een kleine grijns verscheen rondom z’n lippen, waarna hij zijn heldere blauwe kijkers op de horloge rondom z’n pols richtte. Nog enkele uren en de zon zou wederom opkomen. Wezens zouden hun ogen openen en deze eens rustige straten, weer druk bezetten. Een periode waar tenminste wat te zien viel. Een periode die hij zou aanschouwen vanaf het balkon van zijn hotelkamer. Rustig volgde Lawrence de weg, een kruispunt naderend. Echter merkte hij op niet alleen te wezen. Ten eerste stond iemand aan de overkant. Ten tweede klonken er voetstappen achter hem. Vluchtige voetstappen, alsof ze een poging deden om hem in te halen. Op het moment dat hij opzij keek, zag hij een onbekende hand uitstrekken richting z’n bovenlichaam. Uit reflex trok Lawrence z’n elleboog omhoog, daarbij het gezicht van de ander rakend. ’Schorem,’ gromde hij diep. Van redelijk neutraal was zijn mood omgeslagen naar enorm pissig. Ruw pakte Lawrence de man, wiens neus bloedde, bij de kraag. Vervolgens gooide hij hem met een kracht naar achteren, dat de jonge crimineel achterover op de straat viel. ’Scheer je weg.’ Gevaarlijk flikkerden zijn ogen, een boel problemen belovend wanneer de onbekende dat niet zou gehoorzamen.

Words: 316|| Mood: Don’t mess with me || Tag: Spike

Hechte Lawrence zich aan de spullen die hij bezat? Nope. Als de dief zijn horloge gewild had, had diegene 'm in feite gewoon kunnen krijgen. Maar het ging de demon om het principe. Het principe dat iemand wat van hem jatten wou. Bitch no. Dat ging absoluut niet gebeuren. Een wild dier beschermde diens territorium. Dat was precies wat hij deed. Echter was dit lichaam de territorium, niet een stuk land. Zijn dodelijk staande ogen volgden de bewegingen van de jonge dief, die paniekerig een richting op rende. De richting van de man. Lawrence had verwacht dat het daarbij zou blijven. Dat de dief slechts een hartaanval had en dat er één ooggetuige geweest was. Maar daar bleef het niet bij. Totaal verrast keek Lawrence toe hoe de jongen door de onbekende omhoog gehesen werd. Aan z'n keel. Wantrouwend richtte de demon z'n blik op de blond harige man. De manier waarop de jongen werd op gehouden was niet normaal. Die blonde man moest wel een apart wezen zijn. Er waren behoorlijk wat spieren nodig, vanuit een menselijk perspectief, om die 80 kilo de lucht in te krijgen. Zwijgend sloeg hij de twee gade. Hoe de zwakkere belaagd werd en daarbij diens arm gebroken werd. Dat was een stuk extremer dan zijn aanpak. Zijn blik verhardde toen zijn ogen die van de blonde man ontmoette. Lawrence had geen idee of dit een actie was om hem te helpen, of dat de man dit gewoon deed voor z'n plezier, maar zich vriendelijk opstellen zou hij zeker niet. Een harde plof weerklonk in zijn oren, waardoor hij over zijn schouder naar achteren keek. Daar waar de dief dood lag. Pas toen hij de stem van de man hoorde, keek hij die weer aan. 'Ben je van plan hem daar te laten liggen?' was Lawrence' nuchtere reactie. 'Ik hoop voor je dat niemand het verder gezien heeft.' Ze bevonden zich immers op een kruispunt. Daar waar ze vanaf alle kanten bekeken konden worden.

Words: Unknown|| Mood: Pissed || Tag: Spike